Moet je stoppen met het weggooien van je voedsel?
Smaak komt misschien eerst wanneer we in een aardbei bijten, maar al snel volgt er iets anders: de onmiskenbare smaak van de vrucht.
Smaak is iets wat moeilijk onder woorden te brengen is, maar het maakt het mogelijk om de aardbei te onderscheiden van een blauwe bes of framboos.
Zelfs met onze ogen gesloten, combineren talloze waarnemingen om onze ervaring van smaak te vormen. Maar is het echt, of is het iets wat onze hersenen construeren?
Wetenschappers zijn het erover eens wat smaak niet is: het wordt niet beschouwd als een op zichzelf staand zintuig zoals smaak. Er is echter geen eenduidige definitie van wat het precies is.
Sommige wetenschappers geloven dat smaak alleen in de hersenen plaatsvindt, een combinatie van geur en smaak van voedsel en drank.
Voor wetenschappelijke onderzoekers is smaak echter iets veel groters. Qian Janice Wang, assistent-professor in voedingswetenschappen aan de Aarhus Universiteit in Denemarken, zegt: "Ik denk dat smaak ook zicht en gehoor omvat."
Yale University neuroscientist Dana Small vindt het een interessante gedachte dat het geluid van voedsel invloed zou kunnen hebben op onze smaakervaring.
Small wijst echter het idee af dat het zicht essentieel is voor smaak. Hoewel de kleur van iets je eetgedrag kan beïnvloeden, heeft het niet per se invloed op de zintuiglijke ervaring tijdens het eten ervan.
In de vroege jaren 2000 maakte wetenschapper Gordon Shepherd een enorme ontdekking over geur die de neurowetenschap zou veranderen. Het leidde tot de oprichting van een discipline genaamd neurogastronomie, omdat Shepherd ontdekte dat "smaak wordt gecreëerd door de hersenen."
Als dat het geval is, is smaak eigenlijk niet inherent. Net zoals een object geen kleur bevat (wat we zien is een reflectie van het licht dat we interpreteren als rood, geel, blauw, en meer), is het onze onderling verbonden hersenen die verantwoordelijk zijn voor het creëren van de ervaring.
Onze tong bevat gespecialiseerde receptoren die verantwoordelijk zijn voor de sensaties die betrokken zijn bij smaak. Wanneer onze ervaring van voedsel complexer wordt, valt dit binnen het domein van smaak, niet van smaak.
Robin Dando, een universitair hoofddocent in voedselwetenschappen aan Cornell University, legt uit: "Wanneer mensen zeggen dat iets goed smaakt, bedoelen ze meestal dat de smaak goed is of dat de sensorische eigenschappen goed zijn."
Het is een fundamenteel misverstand dat we hebben over hoe we voedsel ervaren. De fysiologische realiteit van smaak raakt niet aan de complexiteit van wat smaak creëert.
Er zijn honderden receptoren in de lagen huid die de neus bekleden. Deze receptoren worden ook wel het reukslijmvlies genoemd. Het grootste deel van hoe we smaak ervaren komt van deze receptoren.
Wanneer we voedsel kauwen met onze tanden, komen vluchtige verbindingen vrij. Deze chemicaliën verdampen naar de achterkant van de neusholte, op het punt waar de neus en mond samenkomen.
Als we eten, ademen we uit door onze neus. Deze handeling trekt de verbindingen mee op een luchtstroom vanuit de neusholte naar het reukslijmvlies van de neus.
Het is een biologisch proces dat mensen delen met het reukorgaan van de fruitvlieg. Hierdoor kan het kleine insect ook aanwijzingen geven over hoe het menselijk brein smaak ervaart.
Zelfs zonder diepgaande kennis weten we dat als we niet kunnen ruiken, onze ervaring van voedsel vlakker wordt.
Mensen die hun vermogen om smaak waar te nemen verliezen, beschrijven de ervaring van eten als iets zwart-wits en niet uitnodigends. Maar dat komt door onze perceptie van de illusoire aard van smaak.
Hoe we de wereld waarnemen is meestal een slechte representatie van wat er echt gebeurt. We nemen voortdurend illusies op, meestal zonder het te merken.
De optische illusies in kinderboeken zijn een geweldig voorbeeld van hoe onze cognitieve waarneming ons een vervormde realiteit kan tonen.
Wanneer we TV kijken, ervaren we de geluiden die we horen alsof ze rechtstreeks uit de mond van de sprekers komen. Dit terwijl we weten dat het geluid afkomstig is van een luidspreker. Onze hersenen overbruggen de kloof, zodat we beide sensorische inputs als één gebeurtenis ervaren.
De perceptie dat smaak in de mond wordt ervaren, is nog zo'n illusie, een truc die ons brein op ons speelt over hoe ons lichaam eigenlijk werkt.
Wat we beschouwen als smaakaversie is eigenlijk aversie tegen smaak, die zich heeft ontwikkeld als een manier om te voorkomen dat we voedsel consumeren dat giftige stoffen bevat.
De informatie die wordt vastgelegd door de receptoren op de tong, samen met de chemische informatie van receptoren in de neus, wordt door onze hersenen verwerkt alsof het van dezelfde plaats afkomstig is.
Deze ervaring staat bekend als de 'orale vangstillusie'. Deze truc van de geest stelt ons in staat om onze favoriete smaken te 'proeven'.
Bron: (National Geographic)
xx
xx
xx
xx
Is smaak echt, of slechts een illusie?
Zou het kunnen dat het enkel in onze hoofden zit?
ETEN Smaak
We weten bijna onmiddellijk, met enkele opmerkelijke uitzonderingen, wanneer iets naar onze smaak is. Misschien komt het door het aroma, of misschien geven we de voorkeur aan zoute (of zoete) smaken. Wat gebeurt er wanneer aroma en smaak samenkomen? Dan krijgen we het mysterieuze concept van smaak. Velen van ons nemen het als vanzelfsprekend aan, maar deze ongrijpbare kwaliteit is iets moeilijk vast te pinnen, zelfs wetenschappers lijken niet precies overeen te komen wat het is. Dit roept de vraag op: is smaak eigenlijk wel echt? Of is het deels zintuiglijk, deels illusie? Klik verder om erachter te komen.