Laat je rondleiden door deze wonderbaarlijke plek
Toen de begraafplaatsen in Parijs eind 18e eeuw overvol raakten, begonnen veel mensen zich af te vragen waar de doden begraven konden worden. De oplossing werd duidelijk: ze konden begraven worden in het enorme netwerk van ondergrondse tunnels en kamers onder Parijs, die aanvankelijk kalksteengroeven waren.
Voordat het besluit werd genomen om de doden hier te begraven, was het netwerk van steengroeven (foto) instabiel en dreigde het in te storten. In 1774 verscheen er een zinkgat in een straat in het midden van Parijs, waardoor een reeks huizen overspoeld werden.
In de loop der jaren verschenen er nog veel meer zinkgaten, totdat koning Lodewijk XVI (foto) opdracht gaf om nieuwe begraafplaatsen buiten Parijs te bouwen. De overvolle begraafplaatsen werden uiteindelijk afgekeurd, de lichamen opgegraven en vervolgens overgebracht naar de catacomben die waren geïnspireerd op die in Rome.
Tussen 1786 en 1788 werden miljoenen botten naar de catacomben overgebracht vanuit verschillende begraafplaatsen, waaronder het beruchte Cimetière des Innocents (foto). Door deze massale verplaatsing werden de catacomben, die over de overblijfselen van meer dan zes miljoen mensen beschikten, het grootste graf ter wereld.
De tunnels van de catacomben strekken zich uit over bijna 322 kilometer, hoewel een groot deel ervan strikt verboden terrein is. Dat houdt ontdekkingsreizigers die resten van steden willen verkennen en de verleiding van het graf niet kunnen weerstaan echter niet tegen.
De catacomben van Parijs zijn sinds 1809 opengesteld voor het publiek als een duistere toeristische attractie. Vanwege veiligheidsredenen beslaat de officiële rondleiding echter slechts een klein deel van het enorme netwerk.
De hoofdingang van de catacomben bevindt zich in het 14e arrondissement van Parijs. De catacomben zelf liggen ruim 1,5 kilometer onder de grond. Boven de ingang van de ondergrondse necropolis staat de tekst: "Arrête! C’est ici l’empire de la mort!", wat betekent: "Stop! Dit is het rijk van de dood!"
In de catacomben kunnen bezoekers op de muren verschillende inscripties en gegraveerde werken tegenkomen, waaronder gedichten, beschouwingen over de sterfelijkheid en herinneringen aan de kwetsbaarheid van het leven.
Botten en schedels zijn samengesteld in kunstzinnige patronen, zoals harten en kruizen, waardoor de catacomben niet alleen een rustplaats zijn, maar ook een galerie van duistere kunst. Deze patronen zijn ontworpen om de doden te respecteren en te eren.
Een van de bekendste gedeelten is de 'Crypte de la Lampe Sépulcrale', ook wel 'de bottenkamer' genoemd, waar botten van de vloer tot aan het plafond opgestapeld liggen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelden de catacomben een strategische rol. Het Franse verzet gebruikte ze als schuilplaats en uitvalsbasis, terwijl de nazi's ook ondergrondse bunkers in de catacomben bouwden.
Mensen die resten van steden verkennen, die in het Engels ook wel 'cataphiles' worden genoemd, wagen zich vaak op illegale wijze in de verboden gedeelten van de catacomben, zodat ze onontdekte gebieden in kaart kunnen brengen, geheime feesten kunnen organiseren en zelfs kunstinstallaties kunnen creëren in de donkere tunnels.
De catacomben dienen ook als schildersdoek voor graffiti en moderne kunst. Verkenners van stedelijke resten en kunstenaars proberen er altijd hun sporen achter te laten, wat zorgt voor een werkelijk vreemde mix van het oude en het hedendaagse.
Volgens sommige stadslegendes lopen degenen die te diep in de catacomben duiken het risico voorgoed verdwaald te raken. Deze verhalen, of ze nu waar zijn of overdreven, dragen bij aan de mystiek en onheilspellende aantrekkingskracht die deze wereld onder Parijs omringt.
De catacomben zijn ook in verschillende films te zien geweest, waaronder horror- en avonturenfilms. Je zou kunnen stellen dat de griezelige ambiance en labyrintische indeling ze een ideale setting maken voor spannende en opwindende verhalen.
De catacomben dienen als een sterke herinnering aan de dood en het verstrijken van de tijd. De grimmige tentoonstelling van menselijke resten moedigt aan tot reflectie op sterfelijkheid, de vergankelijkheid van het leven en de erfenis die we achterlaten.
De catacomben zijn niet de enige tunnels die onder de metropool Parijs te vinden zijn. Het metronetwerk Métropolitain is namelijk een cruciaal onderdeel van het Parijse leven sinds de eerste metrolijn in 1900 werd geopend.
De architectuur van de metro is iconisch. Er zijn metro-ingangen in art nouveau-stijl die zijn ontworpen door Hector Guimard. Deze ingangen, met hun kenmerkende groene bogen en sierlijke letters, zijn karakteristiek voor het Parijse design.
Zelfs het met koper beklede station Arts et Métiers lijkt op de binnenkant van een onderzeeër, alsof het rechtstreeks uit Jules Vernes 'Twintigduizend mijlen onder zee’ komt.
Langs de metrolijn ligt ook het spookstation Saint-Martin, dat sinds de sluiting in 2008 in onbruik is geraakt en met graffiti is beklad. Interessant genoeg leven er al sinds de jaren 80 bijen in het station.
Ook het riool is een van de vele werelden die onder Parijs te vinden zijn. Tijdens de Wereldtentoonstelling van 1867 bezochten bezoekers het riool vaak in bootjes, vanwege een morbide fascinatie.
De straten van Parijs stonden ooit vol met rioolwater, maar nadat een zes maanden durende cholera-epidemie in 1832 het leven kostte aan zo'n 19.000 Parijzenaars, werd een programma gestart om het rioleringssysteem van Parijs te transformeren tot het ordelijke geheel dat het vandaag de dag is.
Zelfs de beroemde Franse schrijver Victor Hugo verwees naar het riool in zijn roman 'Les Misérables' uit 1862. Hij sprak over het riool als een Parijs onder Parijs, en de held van het boek vlucht ook voor zijn aartsvijand door de kronkelige gangen die vroeger door echte criminelen zijn gebruikt.
Het riool van Parijs is 2.675 kilometer lang, wat overeenkomt met twee retourtjes tussen Parijs en Marseille.
Het riool, dat beschikt over gewelfde plafonds, grote pijpleidingen en een systeem dat efficiënt afvalwaterbeheer mogelijk maakt, wordt beschouwd als geweldig ingenieurswerk. Het ontwerp vergemakkelijkt ook onderhoud en inspectie.
Een deel van het rioolsysteem is toegankelijk voor het publiek via het Musée des Égouts de Paris. Bezoekers kunnen deze ondergrondse wereld verkennen en leren over de geschiedenis en werking van het riool.
Het riool speelt een cruciale rol bij het voorkomen van overstromingen door regenwater van de straten af te voeren en in de Seine te brengen. Dit systeem helpt de stad te beschermen tegen waterschade tijdens zware regenval.
De ondergrondse wereld van Parijs herbergt een uniek ecosysteem. Sommige delen wemelen van leven dat is aangepast aan de donkere, vochtige omstandigheden. Onderzoekers hebben zeldzame schimmels en bacteriën ontdekt die bijdragen aan de biologische diversiteit van deze ondergrondse grotten.
Er zijn veel inspanningen geleverd om de catacomben, de metro en het rioleringssysteem te behouden, maar dit blijft nog altijd een uitdaging.
Zie ook: Het terugtrekkende water van Lake Mead onthuld lugubere geheimen
Bronnen: (National Geographic) (History.com) (The Paris Pass) (Les Catacombes de Paris)
Ontdek de geheime stad die onder Parijs ligt
Ontdek de wereld die onder de Franse hoofdstad ligt
REIZEN Geschiedenis
Het is ironisch dat de 'stad van de liefde' zich op een stad van dood en duisternis bevindt. De Franse hoofdstad Parijs is een bloeiende metropool vol cultuur en geschiedenis, maar haar catacomben, die zich als een doolhof onder de stad uitstrekken, laten echter de duistere kant van die cultuur en geschiedenis zien.
Nieuwsgierig? Blader door deze galerij om te zien wat er precies onder de straten van Parijs ligt.