Van Nutella tot Ikea
Het verhandelen van mensen is een misdaad die zijn oorsprong vindt in de Afrikaanse slavenhandel van de 16e eeuw. Het is een vorm van moderne slavernij die gedefinieerd wordt als het illegaal verzamelen, verplaatsen, ontvangen of vasthouden van mensen door middel van bedreiging, geweld, dwang of misleiding voor uitbuitingsdoeleinden zoals arbeid, prostitutie en zelfs het wegnemen van organen. Jaarlijks worden wereldwijd bijna 20 miljoen mensen het slachtoffer van verhandelen van mensen, waaronder veel vrouwen en kinderen. Het is een misdaad die een blijvende tol eist van mensenlevens, families en gemeenschappen over de hele wereld.
De rap-magnaat P. Diddy, wier echte naam Sean Combs is, wordt momenteel beschuldigd van verhandelen van mensen en andere misdaden. Hij heeft nauwe banden met prominente figuren in de muziekindustrie, waaronder Jay-Z, Beyoncé, Usher, Justin Bieber, Chris Brown en Rihanna. Of zij slachtoffers waren, medeplichtig, of geen connectie met Diddy hebben, valt nog te bezien naarmate het onderzoek zich ontvouwt.
Hoe worden mensen precies verhandeld, wat zijn de gebruikte tactieken en kan er meer worden gedaan om deze vreselijke uitbuiting van onschuldige mensen uit te roeien? Klik door en lees over de beschamende geschiedenis van verhandelen van mensen.
Breed gedefinieerd betekent verhandelen van mensen, ook wel human traficking genoemd, het gebruik van geweld, fraude of dwang in om daarmee een bepaalde vorm van arbeid of prostitutie te verkrijgen.
De vroegste vorm van wereldwijde verhandelen van mensen begon met de Afrikaanse slavenhandel in de 16e eeuw.
De slavenhandel floreerde tussen Afrika en het Amerikaanse en Europese continent, wat resulteerde in de eerste bekende internationale stroom van verhandelen van mensen.
De slavenhandel was legaal en werd door de overheid getolereerd, en de zaken gingen goed.
Aan het begin van de 19e eeuw hadden abolitionisten in Groot-Brittannië, met name William Wilberforce (1759-1833), met succes campagne gevoerd om een einde te maken aan de slavernij. De Slave Trade Act van 1807 verbood de slavenhandel in het Britse Rijk.
In maart 1820 ondertekende James Monroe (1758-1831), de vijfde president van de Verenigde Staten, het Missouri Compromis, waarmee hij de uitbreiding van de slavernij in de noordelijke staten van Amerika tegenhield en tegelijkertijd de wens van de zuidelijke staten erkende om de slavernij te propageren. Dit was ruim 40 jaar voor het uitbreken van de Amerikaanse Burgeroorlog.
Het dilemma waar de Amerikaanse regering destijds voor stond was echter dat er geen internationale organisaties waren die dergelijke beslissingen bindend konden maken voor veel landen tegelijk. Met andere woorden, er was geen wetgeving die wereldwijde verhandelen van mensen verbood en de Verenigde Staten waren een favoriete bestemming voor degenen die slaven importeerden uit het buitenland.
Op 1 januari 1863 vaardigde Abraham Lincoln de Emancipatie Proclamatie uit, waarin hij verklaarde dat "alle personen die als slaven werden gehouden" in de rebellerende staten "voortaan vrij zullen zijn".
Terwijl de deur voor de Afrikaanse slavenhandel dichtging, ging er een andere deur open voor de aankoop van blanke slaven. Afgebeeld: de aankoop van christelijke gevangenen door katholieke monniken in de Barbarijse staten.
Blanke slavernij was niets nieuws. In de Romeinse Republiek en later het Romeinse Rijk, bijvoorbeeld, vormden slaven het grootste deel van de industriële productie in de Romeinse handel. Afgebeeld is een Romeinse legionair die toezicht houdt op Angelsaksische arbeiders in een tinmijn in Engeland in 50 n.Chr.
De definitie van blanke slavernij verwijst naar de slavernij van Europeanen, door niet-Europeanen of door andere Europeanen. De hedendaagse interpretatie van de term is echter meer specifiek het tegen haar wil verkrijgen - door middel van geweld, bedrog of drugs - van een blanke vrouw of meisje voor prostitutie.
Toen de handel in blanke slaven exponentieel groeide, begonnen regeringen samen te werken om deze handel te bestrijden. In 1904 werd in Parijs onderhandeld over de Internationale Overeenkomst ter bestrijding van de handel in blanke slaven. Het was het eerste multilaterale verdrag over verhandelen van mensen dat werd ondertekend.
In 1910 nam het Amerikaanse Congres de White Slave Traffic Act (beter bekend als de Mann Act) aan om de prostitutie aan banden te leggen.
In de nasleep van de Eerste Wereldoorlog werd op 10 januari 1920 de Volkenbond opgericht. De oprichting betekende de eerste keer dat er afspraken konden worden gemaakt en verdragen konden worden opgesteld binnen een vaste organisatie, met meer druk om zich aan de regels te houden. De belangrijkste taak van de Volkenbond was het handhaven van de wereldvrede, maar er werd ook aandacht besteed aan arbeidskwesties, mensen- en drugshandel, wapenhandel en gezondheidskwesties, evenals aan de benarde situatie van krijgsgevangenen en de bescherming van minderheden. Op de foto: de eerste zitting van de Raad van de Volkenbond.
Het mandaat stelde de Volkenbond in staat om de internationale handel in alle vrouwen, niet alleen Kaukasische vrouwen, en bovendien in kinderen, zowel mannen als vrouwen, onder de aandacht te brengen. In 1933 ondertekenden de leden van de Volkenbond de Internationale Conventie voor de Onderdrukking van Vrouwenhandel en Kinderhandel.
In 1946 maakten de Liga's van Naties plaats voor de VN. In 1949 namen de Verenigde Naties de VN-Conventie aan ter bestrijding van verhandelen van mensen en uitbuiting van de prostitutie van anderen. Het was de eerste wettelijk bindende internationale overeenkomst over verhandelen van mensen.
Halverwege de 20e eeuw verdeelden de Verenigde Naties verhandelen van mensen in drie categorieën: prostitutiedoeleinden, arbeidsdoeleinden en het wegnemen van organen. Ook werd het verhandelen van mensen opnieuw gedefinieerd als het door middel van geweld, fraude of dwang verleiden van een persoon om deel te nemen aan de prostitutie, of het onderdak bieden aan, vervoeren of verkrijgen van een persoon voor het verrichten van arbeid of het verwijderen van organen.
In 2000 was het verhandelen van mensen zo'n wereldwijd probleem geworden dat de Verenigde Naties het strafbaar stelden onder de protocollen van Transnationale Georganiseerde Misdaad. Maar het verslaan van handelaren is een enorme uitdaging. Deze vorm van georganiseerde misdaad, hoe wijdverspreid ook, is zowel extreem winstgevend als relatief ongevaarlijk. Het is ook zeer geheimzinnig.
Volgens Safe Horizon zijn 16 miljoen mensen het slachtoffer van dwangarbeid. Nog eens 4,8 miljoen mensen worden verhandeld voor gedwongen seksuele uitbuiting.
Vrouwen en meisjes worden onevenredig zwaar getroffen: 71% van alle slachtoffers wereldwijd is vrouw, aldus Safe Horizon.
Cijfers van het ministerie van Buitenlandse Zaken, gepubliceerd door de American Civil Liberties Union, schatten dat elk jaar 14.500 tot 17.500 mensen de Verenigde Staten worden binnengesmokkeld. In Nederland zouden zo'n 5.000 mensen slachtoffer worden.
Handelaren gebruiken vaak geweld of frauduleuze uitzendbureaus en valse beloften over onderwijs en kansen op werk om hun slachtoffers te misleiden en te dwingen.
Bedrog omvat ook het achterhouden van identificatie, tewerkstellingsautorisatie of reisdocumenten.
Een andere truc die handelaren gebruiken is het eisen van terugbetaling voor een echte of vermeende schuld, waarbij ze dreigen met geweld als ze hier niet aan voldoen.
Slachtoffers van handel worden bijna altijd in de gaten gehouden en leven en werken onder constante bewaking. Elke vorm van communicatie met de buitenwereld is verboden en privacy bestaat niet.
Slachtoffers komen steevast terecht in gedeelde accommodatie, soms zonder verwarming, stromend water of elektriciteit.
En het is niet ongewoon dat handelaren hun slachtoffers coachen in hoe ze moeten reageren op vragen van anderen, vooral van politieagenten, mensen die bij de sociale dienst werken en gezaghebbende figuren.
Mensensmokkel is nauw verbonden met het verhandelen van mensen. In tegenstelling tot mensensmokkel wordt mensensmokkel echter gekenmerkt door de instemming tussen klant en smokkelaar-een contractuele overeenkomst die meestal eindigt bij aankomst op de plaats van bestemming. Maar het is een contract vol gevaren, waaronder talloze doden.
De wereldwijde omvang van het verhandelen van mensen is zo groot dat overheden simpelweg niet genoeg tijd of personeel hebben om elke illegaal vervoerde groep te onderzoeken. Het is daarom aan niet-gouvernementele organisaties (NGO's) zoals Amnesty International om alternatieve strategieën voor te stellen, zoals het oproepen van staten om "af te stappen van alleen maar te vertrouwen op strafrechtelijke interventies die prioriteit geven aan strafrechtelijke vervolging en in plaats daarvan te zorgen voor een alomvattende aanpak voor overlevenden van het verhandelen van mensen".
Zie ook: BN'ers waarvan een pikante video uitlekte
Bronnen: (United Nations Office on Drugs and Crime) (United Nations Treaty Collection) (UN High Commissioner for Human Rights) (Safe Horizon) (American Civil Liberties Union) (Amnesty International)
Hoe het verhandelen van mensen in zijn werk gaat: de misdaad waarvan Diddy wordt beschuldigd
Elk jaar worden wereldwijd bijna 20 miljoen mensen het slachtoffer van verhandelen van mensen
LIFESTYLE Human trafficking
Het verhandelen van mensen is een misdaad die zijn oorsprong vindt in de Afrikaanse slavenhandel van de 16e eeuw. Het is een vorm van moderne slavernij die gedefinieerd wordt als het illegaal verzamelen, verplaatsen, ontvangen of vasthouden van mensen door middel van bedreiging, geweld, dwang of misleiding voor uitbuitingsdoeleinden zoals arbeid, prostitutie en zelfs het wegnemen van organen. Jaarlijks worden wereldwijd bijna 20 miljoen mensen het slachtoffer van verhandelen van mensen, waaronder veel vrouwen en kinderen. Het is een misdaad die een blijvende tol eist van mensenlevens, families en gemeenschappen over de hele wereld.
De rap-magnaat P. Diddy, wier echte naam Sean Combs is, wordt momenteel beschuldigd van verhandelen van mensen en andere misdaden. Hij heeft nauwe banden met prominente figuren in de muziekindustrie, waaronder Jay-Z, Beyoncé, Usher, Justin Bieber, Chris Brown en Rihanna. Of zij slachtoffers waren, medeplichtig, of geen connectie met Diddy hebben, valt nog te bezien naarmate het onderzoek zich ontvouwt.
Hoe worden mensen precies verhandeld, wat zijn de gebruikte tactieken en kan er meer worden gedaan om deze vreselijke uitbuiting van onschuldige mensen uit te roeien? Klik door en lees over de beschamende geschiedenis van verhandelen van mensen.