Hoe technologie de gezondheidszorg stuurt
Het 'Alice in Wonderland'- syndroom klinkt misschien als een verzonnen aandoening, maar ook al is het heel zeldzaam, het is een echt syndroom en het treft bepaalde mensen. Het manifesteert zich via ofwel (of beide) zelfperceptie en visuele verwerking. Dit betekent in feite dat de hersenen van mensen met het syndroom verstoringen vertonen en deze leiden tot een veranderde perceptie van zichzelf en de buitenwereld. Deze waarnemingen hebben vaak betrekking op grootte en afstand.
Nieuwsgierig? In deze galerij kom je alles te weten over het 'Alice in Wonderland'- syndroom. Klik verder voor meer info.
Het 'Alice in Wonderland'- syndroom (AIWS) is een zeldzame neurologische aandoening die het vermogen van de hersenen om zintuiglijke informatie te verwerken tijdelijk verstoort en hierdoor invloed heeft op de manier waarop de hersenen dingen waarnemen. Dit omvat een vertekend beeld van de grootte van dingen, het eigen lichaam en andere elementen van de werkelijkheid.
De aandoening werd in 1955 door de Engelse psychiater John Todd vernoemd naar het boek 'Alice's Adventures in Wonderland' van Lewis Carroll uit 1865. De reden hiervoor is dat mensen die aan de aandoening lijden soortgelijke situaties ervaren als de hoofdpersoon in het boek, Alice.
Het syndroom kan mensen van elke leeftijd treffen, maar het komt vaker voor bij kinderen en jongeren. Mensen met bepaalde hersenaandoeningen hebben ook meer kans op AIWS.
Het 'Alice in Wonderland'- syndroom is zeldzaam. De aandoening lijkt meestal tijdelijk te zijn, wat onderzoek lastiger maakt. Bovendien zijn er geen algemeen aanvaarde criteria voor AIWS, wat de diagnose kan bemoeilijken.
De manier waarop AIWS zichtbaar is, kan onderverdeeld worden in drie categorieën. Eén daarvan is door verstoringen in zelfperceptie. Dit gebeurt wanneer mensen een onjuiste perceptie hebben van hun eigen lichaam, met betrekking tot grootte en gevoel. Dit kan invloed hebben op het hele lichaam of alleen op specifieke lichaamsdelen.
Een andere manier waarop AIWS zich uit, is door verstoringen in de visuele verwerking. Dit is hoe de hersenen van mensen de dingen die ze zien verwerken. Dit is de meest voorkomende manier waarop AIWS mensen treft.
Een combinatie van beide kan ook voorkomen. In dat geval ervaren mensen problemen met zelfperceptie én visuele verwerking. Laten we eens kijken naar de symptomen van zowel zelfperceptie als visuele perceptie.
Het belangrijkste symptoom is wanneer iemand veranderingen ervaart in de perceptie van zijn eigen lichaam. Een lichaamsdeel kan bijvoorbeeld te groot (gedeeltelijke macropsie) of te klein (gedeeltelijke micropsie) aanvoelen.
Het hele lichaam kan ook te lang (totale macropsie) of te kort (totale micropsie) aanvoelen.
Derealisatie kan ook voorkomen. Dit is een vorm van dissociatie waarbij mensen zich afgesloten voelen van de wereld om hen heen.
Depersonalisatie, een andere vorm van dissociatie, kan ook een symptoom zijn. Hierbij voelt de persoon zich vervreemd van zijn eigen lichaam en geest, alsof hij zijn eigen leven in derde persoon ervaart.
Somatopsychische dualiteit, of het gevoel dat het lichaam in tweeën is gedeeld, kan ook een symptoom zijn.
Net als de verstoring van het tijdsbesef, waarbij mensen aangeven dat de tijd langzamer of juist sneller gaat.
Symptomen van visuele perceptie komen het meest voor bij mensen met AIWS. Eén van de meest voorkomende verschijnselen is de waargenomen verandering in de grootte van objecten. Deze kunnen groter (macropsie) of kleiner (micropsie) lijken dan ze in werkelijkheid zijn.
Een ander veelvoorkomend visueel perceptiesymptoom zijn veranderingen in afstand. Dit is wanneer objecten dichterbij (pelopsie) of verder weg (teleopsie) lijken dan dat ze in werkelijkheid zijn.
Veranderingen in zowel grootte als afstand kunnen ook voorkomen. Een voorbeeld hiervan zijn objecten die kleiner lijken en zich verder weg lijken te bewegen (porropsia).
Mensen kunnen ook kleiner lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Dit wordt ook wel "lilliputterhallucinatie" genoemd, als verwijzing naar de kleine inwoners van Lilliput in de roman 'Gulliver's Travels' van Jonathan Swift.
Nog een ander visueel perceptiesyndroom is veranderingen in het uiterlijk van objecten. Hiervan is sprake wanneer er vervormingen worden waargenomen in objecten en lijnen (welke golvend kunnen lijken).
De hoofdoorzaken van het 'Alice in Wonderland'-syndroom zijn nog onbekend, maar één ding weten we wel: migraine is één van de meest voorkomende triggers. Dit is vooral het geval als er sprake is van een migraine met aura. Andere soorten hoofdpijn kunnen het syndroom ook uitlokken.
Virale infecties, zoals het Epstein-Barr virus (EBV), influenza type A of H1N1, varicella (waterpokken en gordelroos), tyfus, roodvonk en de ziekte van Lyme zijn de meest voorkomende oorzaken van AIWS bij kinderen.
Mensen die aan aandoeningen lijden die aanvallen veroorzaken (zoals epilepsie) kunnen ook last hebben van AIWS.
Plotseling verlies van bloedtoevoer naar de hersenen, wat kan gebeuren bij een beroerte, is ook een mogelijke oorzaak. Dat geldt ook voor hersentumoren.
Sommige psychische aandoeningen, zoals schizofrenie, schizoaffectieve stoornis en depressieve stoornissen, kunnen AIWS opwekken.
Bepaalde medicijnen (bijvoorbeeld dextromethorfan, dihydrocodeïne en topiramaat) en recreatieve drugs (vooral hallucinogenen) zijn in verband gebracht met AIWS.
Onderzoekers zijn een stap dichter bij het begrijpen van de oorsprong van AIWS. In 2024 brachten wetenschappers het laesienetwerk in kaart, waarbij ze hersenscans van mensen met AIWS vergeleken met scans van gezonde mensen. Ze ontdekten dat meer dan 85% van de mensen met AIWS laesies had in twee hersengebieden, namelijk het gebied dat verantwoordelijk is voor visuele verwerking en het gebied dat wordt gebruikt om afmetingen te beoordelen.
Hoewel er geen formeel vastgestelde criteria zijn om de diagnose van het syndroom te stellen, kunnen zorgverleners bepaalde tests uitvoeren, al is het alleen maar om andere aandoeningen uit te sluiten. Dit kunnen beeldvormende tests zijn (bijvoorbeeld CT-scan, MRI).
Andere tests kunnen een EEG (elektro-encefalogram) inhouden om de elektrische activiteit van de hersenen te controleren.
'Visual evoked potentials' kunnen ook worden uitgevoerd. De test analyseert de signalen die de ogen naar de hersenen sturen.
Er is geen behandeling of genezing voor AIWS, behalve het bestrijden van de symptomen.
Bronnen: (Medical News Today) (Cleveland Clinic) (IFLScience) (medRxiv)
Wat is het 'Alice in Wonderland'-syndroom?
Wat we weten over deze mysterieuze neurologische aandoening
GEZONDHEID Aiws
Het 'Alice in Wonderland'- syndroom klinkt misschien als een verzonnen aandoening, maar ook al is het heel zeldzaam, het is een echt syndroom en het treft bepaalde mensen. Het manifesteert zich via ofwel (of beide) zelfperceptie en visuele verwerking. Dit betekent in feite dat de hersenen van mensen met het syndroom verstoringen vertonen en deze leiden tot een veranderde perceptie van zichzelf en de buitenwereld. Deze waarnemingen hebben vaak betrekking op grootte en afstand.
Nieuwsgierig? In deze galerij kom je alles te weten over het 'Alice in Wonderland'- syndroom. Klik verder voor meer info.