Er kunnen echter ook nadelen aan zitten
Dysautonomie is een verzameling ziekten die kunnen voortvloeien uit een storing in het autonome zenuwstelsel.
De functies die door het ANS worden gecontroleerd, zoals ademhaling, hartslag en spijsvertering, kunnen worden beïnvloed als het niet goed functioneert. Problemen met de ademhaling, het hart en de bloeddruk en de controle over de blaas kunnen optreden wanneer het automatische zenuwstelsel (ANS) niet correct werkt.
Dysautonomie kan zich op twee verschillende manieren manifesteren. Eén daarvan is primaire dysautonomie, wat betekent dat het een op zichzelf staande aandoening is, waarbij geen andere ziekten aanwezig zijn.
Secundaire dysautonomie verwijst naar het optreden van dysautonomie als gevolg van een andere onderliggende ziekte of ziekte. Verschillende veel voorkomende ziekten kunnen mogelijk leiden tot dysautonomie als bijwerking.
Deze aandoeningen omvatten een reeks ziekten zoals diabetes, de ziekte van Parkinson, multiple sclerose, reumatoïde artritis, lupus, HIV, de ziekte van Lyme, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, coeliakie, tekorten aan vitamine B en E, en vele andere.
Dysautonomie is een vrij veel voorkomende aandoening die wereldwijd ongeveer 70 miljoen mensen treft. Het kan al vanaf de geboorte aanwezig zijn, zich geleidelijk ontwikkelen met de leeftijd, of zich abrupt manifesteren op latere leeftijd. Beide geslachten worden in gelijke mate getroffen door deze aandoening.
Sommige personen kunnen milde symptomen ervaren die hun kwaliteit van leven niet significant beïnvloeden. Voor anderen kan het extreem ernstig of zelfs fataal zijn.
Dysautonomie ontstaat wanneer de zenuwen in uw AZS er niet in slagen effectief te communiceren met andere lichaamsdelen, wat resulteert in een breed scala aan symptomen.
ANS-storingen kunnen verschillende lichaamsfuncties verstoren, zoals bloeddruk, ademhaling, spijsvertering, hartslag, nierfunctie, pupilverwijding, seksueel functioneren en temperatuurbeheersing.
Er zijn talloze symptomen geassocieerd met dysautonomie vanwege de verschillende lichaamsdelen die het kan beïnvloeden. Deze symptomen omvatten een breed scala, waaronder evenwichtsproblemen, lichtgevoeligheid, moeite met ademhalen, ongemak op de borst, spijsverteringsproblemen, stemmingswisselingen, flauwvallen en meer.
Virale ziekten of blootstelling aan specifieke chemicaliën kunnen soms dysautonomie veroorzaken, wat doet denken aan het chronisch vermoeidheidssyndroom. Dysautonomie kwam voor bij soldaten die terugkeerden van de Golfoorlog van 1990-1991, beter bekend als het Golfoorlogsyndroom.
Bepaalde factoren, zoals alcohol, uitdroging, stress, warme omgevingen of strakke kleding, kunnen de aandoening en symptomen verergeren.
Zoals eerder vermeld verwijst dysautonomie naar een groep aandoeningen waarbij het ANS niet goed functioneert. Laten we nu enkele van de meest voorkomende aandoeningen onderzoeken.
Neurocardiogene syncope is het meest voorkomende type dysautonomie, gekenmerkt door flauwvallen. Sommige mensen ervaren dit symptoom misschien maar een paar keer in hun leven, terwijl anderen een paar keer per dag flauwvallen.
POTS is een hartaandoening die de bloedsomloop verstoort, wat resulteert in symptomen zoals flauwvallen bij het opstaan, ademhalingsmoeilijkheden en ongemak op de borst.
Familiale dysautonomie is een genetische aandoening die individuen van hun familieleden erven. Het kan leiden tot verhoogde pijngevoeligheid, problemen bij het reguleren van de lichaamstemperatuur en een verminderd vermogen om tranen in de ogen te produceren.
Familiaire dysautonomie komt veel voor bij Ashkenazi-joodse individuen of mensen met Oost-Europese afkomst.
Meervoudige systeematrofie is een ernstige vorm van dysautonomie die een levensbedreiging vormt en vooral personen ouder dan 40 jaar treft. Het kan hartslagproblemen, hypotensie, urine-incontinentie en seksuele disfunctie bij mannen veroorzaken.
Deze aandoening veroorzaakt een verlaging van de bloeddruk bij het opstaan, wat resulteert in symptomen zoals duizeligheid, flauwvallen, visuele problemen, ongemak op de borst en vermoeidheid. Zitten kan tijdelijke verlichting van deze symptomen bieden.
Het vinden van een ervaren neuroloog of cardioloog is cruciaal voor het diagnosticeren van dysautonomie. Er kunnen verschillende tests nodig zijn om de diagnose nauwkeurig te stellen, waaronder testen op een kanteltafel, wat een populaire keuze is.
De kanteltafeltest is de primaire diagnostische test voor dysautonomie. Deze vreemd uitziende test brengt de patiënt van een liggende naar een staande positie.
Deelnemers liggen op een tafel, hun voeten zorgvuldig vastgezet, terwijl de tafel hen zachtjes in een staande houding kantelt. Onderzoekers monitoren hun bloeddruk en andere lichaamsfuncties om de prestaties van hun autonome zenuwstelsel (AZS) te beoordelen.
Aanvullende tests die een arts kan uitvoeren om dysautonomie te diagnosticeren, omvatten evaluaties van zweten, ademhaling, bloed en hartfunctie.
Dysautonomie wordt gewoonlijk een ‘onzichtbare ziekte’ genoemd en kan uitdagingen opleveren op het gebied van de diagnose. De symptomen zijn zeer uiteenlopend en worden vaak afgewezen of verkeerd geïnterpreteerd door minder ervaren beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg.
Er is momenteel geen remedie voor dysautonomie. Er bestaan echter talloze therapieën om de symptomen effectief te beheersen. Hieronder volgen enkele van de meest voorkomende strategieën.
Het wordt aanbevolen dat personen met dysautonomie hun waterinname verhogen. Dit kan helpen om voldoende bloedvolume te behouden en de symptomen te verlichten. Het is belangrijk om uw arts te raadplegen om te bepalen hoeveel u nog moet drinken.
Het verhogen van de zoutinname kan helpen bij het reguleren van het vloeistofvolume in de bloedvaten, waardoor een gezond bloeddrukniveau behouden blijft.
Uw hoofd optillen tijdens het slapen is een andere manier om uw symptomen te verlichten. Je kunt dit bereiken door een of twee extra kussens onder je hoofd te leggen, waardoor je hoofd ongeveer 15 tot 20 cm hoger ligt.
Gezien de prevalentie van lage bloeddruk bij dysautonomie, kunnen medicijnen zoals fludrocortison en midodrine die de bloeddruk verhogen nodig zijn.
Bronnen: (Cleveland Clinic) (Verywell Health)
Dysautonomie, een neurologische ziekte, treft wereldwijd een groot aantal mensen, maar blijft relatief onbekend en slecht begrepen. Deze aandoening ontstaat wanneer het automatische zenuwstelsel niet goed werkt, wat leidt tot een reeks problemen door het hele lichaam. Symptomen van dysautonomie kunnen van persoon tot persoon in intensiteit variëren, wat de diagnose lastig maakt en vaak resulteert in jarenlange onzekerheid voor individuen die op zoek zijn naar antwoorden.
Om een basiskennis te krijgen van dysautonomie, inclusief de oorzaken, symptomen en behandelingen, kunt u door de volgende galerij bladeren.
Dysautonomie: de onzichtbare ziekte die miljoenen levens treft
Onthulling van oorzaken, symptomen en behandelingen van deze ziekte
GEZONDHEID Zenuwstelsel
Dysautonomie, een neurologische ziekte, treft wereldwijd een groot aantal mensen, maar blijft relatief onbekend en slecht begrepen. Deze aandoening ontstaat wanneer het automatische zenuwstelsel niet goed werkt, wat leidt tot een reeks problemen door het hele lichaam. Symptomen van dysautonomie kunnen van persoon tot persoon in intensiteit variëren, wat de diagnose lastig maakt en vaak resulteert in jarenlange onzekerheid voor individuen die op zoek zijn naar antwoorden.
Om een basiskennis te krijgen van dysautonomie, inclusief de oorzaken, symptomen en behandelingen, kunt u door de volgende galerij bladeren.