De heilige relikwieën van de Heilige Stoel
James Madison was met zijn 1,63 meter de kortste Amerikaanse president. Zijn kleine postuur droeg waarschijnlijk bij aan zijn zwakte als kind, iets waar hij ook als volwassene last van had.
Toen Madison ouder werd, kreeg hij vaak last van gele koorts en had hij symptomen die misschien epilepsie waren. Tijdens zijn presidentschap had hij last van mentale uitputting en ziekte, vaak gepaard met nervositeit, wat hem tijdelijk incapabel maakte na stressvolle periodes. Hij had aanvallen en was ook een hypochonder.
James Monroe's gezondheid kreeg al vroeg een klap toen hij in 1785 malaria kreeg. Hij zou de rest van zijn leven last hebben van terugkerende koortsaanvallen.
In augustus 1825 kreeg Monroe een aanval die zo ernstig was dat het hem bijna het leven kostte. Er werd vermoed dat een bijzonder verzwakkende malaria-aanval de oorzaak was. Vijf jaar nadat hij zijn ambt had verlaten, ontwikkelde Monroe een chronische longziekte. Hij overleed in 1831 op 73-jarige leeftijd aan hartfalen en longtuberculose.
Andrew Jackson's gezondheidsproblemen begonnen toen hij op achtjarige leeftijd de pokken kreeg. In 1806 overleefde hij een duel, maar een kogel die in zijn borst bleef steken veroorzaakte daarna koorts, pijn op de borst en kortademigheid.
Tijdens de Oorlog van 1812 leed Jackson aan malaria koorts en dysenterie. Verzwakt en uitgeput diende hij echter twee termijnen als president. Jackson stierf op 78-jarige leeftijd aan waterzucht, tuberculose en hartfalen.
William Henry Harrison was de eerste president die tijdens zijn tijd in het Witte Huis overleed. Hij stierf op 4 april 1841 aan longontsteking, nog geen maand na zijn aantreden.
Als soldaat, boer en buitenmens had Harrison een groot deel van zijn leven in koud, vochtig weer doorgebracht. Veel jaren later, tijdens zijn inauguratiespeech, trotseerde Harrison de koude omstandigheden en koos ervoor geen jas of hoed te dragen, terwijl hij te paard naar de grote ceremonie reed. Men denkt dat de kou die hij een paar dagen later opliep, zich ontwikkelde tot de ziekte die hem uiteindelijk fataal werd.
Jarenlang hebben onderzoekers gedebatteerd over de redenen voor de uitzonderlijk lange, dunne handen, voeten, gezicht en nek van Abraham Lincoln. Hoewel hij zelden ziek was, is gesuggereerd dat zijn verlengde fysieke kenmerken mogelijk voortkwamen uit het erven van een aandoening van zijn moeder, genaamd multiple endocriene neoplasie type 2.
Multiple endocriene neoplasie type 2 is een erfelijke aandoening die de klieren aantast die hormonen produceren en problemen kan veroorzaken met je spieren, gewrichten en spijsverteringssysteem. Het kan ook kanker van de bijnieren veroorzaken. Dit blijft natuurlijk pure speculatie. Lincoln werd in 1865 neergeschoten en gedood.
Grover Cleveland had zijn hele leven moeite met zijn gewicht. Zijn liefde voor vet eten en alcohol hielp niet, waardoor hij uiteindelijk 117 kg woog. Dit zorgde ervoor dat hij leed aan slaapapneu en daarmee hartfalen.
Cleveland, hier rechts te zien met zijn kabinet, rookte ook graag. Kort na het begin van zijn tweede termijn werd hij gediagnosticeerd met mondkanker. Hij besloot de operatie in het geheim te ondergaan, en de ingreep werd uitgevoerd op zijn jacht. De operatie was een succes en Grover leefde nog 15 jaar voordat hij overleed aan een hartaanval.
Theodore Roosevelt is een andere Amerikaanse president wiens gezondheidsproblemen voortkwamen uit een zwakke jeugd. Als jongen had hij verwoestende astma-aanvallen. Hij was ook bijziend, wat er uiteindelijk toe leidde dat hij veel van zijn gezichtsvermogen verloor. Roosevelt diende twee termijnen voordat hij de Progressieve Partij oprichtte.
In 1912, terwijl hij campagne voerde voor het Progressieve Partij, kreeg Roosevelt een kogel van een moordenaar. Hoewel hij het overleefde, bleef de kogel in zijn borst zitten voor de rest van zijn leven. Het jaar daarop kreeg hij malaria tijdens een reis naar Zuid-Amerika. De ziekte, in combinatie met de infectie van de kogelwond, verzwakte hem aanzienlijk. Hij hield het nog zes jaar vol en overleed in 1919.
Taft had flink overgewicht (154,2 kg) en daardoor last van slaapapneu, wat betekende dat hij soms in vergaderingen en zelfs midden in gesprekken in slaap viel. Zijn bloeddruk was veel te hoog en hij was altijd moe, zowel mentaal als fysiek.
Taft's voortdurende jicht sloeg uiteindelijk op beide voeten, waardoor hij vaak moeite had met lopen. Zijn vele chronische ziekten vereisten regelmatig bezoek en communicatie op afstand met meer dan 30 artsen. Taft slaagde er redelijk in om wat gewicht te verliezen, hij verloor 27 kg voordat hij uiteindelijk overleed aan hartziekte, ontsteking van de lever en ernstige hypertensie.
In 1919, tijdens zijn tweede termijn als president, kreeg Woodrow Wilson een zware beroerte. Het verlamde zijn hele linkerzijde en dwong hem een tijdlang in een rolstoel te zitten. In feite maakte het hem vrijwel volledig invalide tot het einde van zijn presidentschap in 1921. Er waren echter al lange tijd zorgen over Wilsons gezondheid.
De beroerte in 1919 was een van de verschillende beroertes die Wilson sinds 1896 had gehad. Ze hadden hem soms tijdelijk het vermogen ontnomen om een jaar lang te schrijven en hadden zijn gezichtsvermogen aangetast. Wilson probeerde zijn incapacity te verbergen voor het Amerikaanse publiek, maar de druk en het werk verergerden alleen maar zijn toestand. Nadat Wilson zijn ambt had verlaten, kreeg hij in 1924 zijn laatste en dodelijke beroerte.
Warren G. Harding werd in 1920 tot president van de Verenigde Staten gekozen en overleed voordat hij zijn derde jaar in functie had afgerond. Al voordat hij het Witte Huis betrad, had Harding last van hoge bloeddruk en vertoonde hij vroege tekenen van diabetes. Progressieve zwakte, kortademigheid en pijn op de borst volgden.
Overgewicht en te veel roken zorgden ervoor dat Harding's gezondheid begon achteruit te gaan. In 1923 kreeg hij last van buikpijn en koorts – een langdurige, uitputtende maag-darmziekte die werd gediagnosticeerd als griep. In augustus van dat jaar overleed hij aan een hartaanval terwijl hij nog in functie was.
Franklin D. Roosevelt had pech, want tot zijn 39e was hij een relatief fitte en actieve man. Toen, in 1921, kreeg hij poliomyelitis, of polio. De symptomen waren onder andere symmetrische verlamming die van onder naar boven opstijgt, verlamming van het gezicht, darm- en blaasproblemen, en gevoelloosheid en overgevoeligheid. Roosevelt onderging jarenlang therapie en revalidatie, maar de aandoening had hem vanaf zijn middel naar beneden verlamd.
Na zijn aantreden als president deed de Secret Service er alles aan om Roosevelt's handicap voor het publiek verborgen te houden. Hij werd zelden gefotografeerd in een rolstoel, deze foto is een uitzondering (hij is te zien met zijn hond Fala en Ruthie Bie, de dochter van verzorgers op het Roosevelt-landgoed in Hyde Park, New York). Roosevelt droeg beenbraces voor stabiliteit, maar had hulp nodig bij het lopen. Hij overleed op 63-jarige leeftijd aan een enorme intracerebrale bloeding.
Toen Dwight D. Eisenhower president werd, had hij al last van buikadhesies als gevolg van een blindedarmoperatie. Daarnaast was hij een kettingroker.
In 1955 kreeg Eisenhower een ernstige hartaanval, waarvoor hij zes weken in het ziekenhuis moest blijven. Een jaar later werd hij gediagnosticeerd met de ziekte van Crohn, een aandoening die een operatie voor een darmobstructie vereiste. In 1957 kreeg hij een milde beroerte. Gedurende zijn tweede termijn verslechterde Eisenhower's gezondheid snel. Meerdere hartaanvallen later in zijn leven, die uiteindelijk verwoestend waren, leidden tot zijn dood op 78-jarige leeftijd.
Als jongen werd John F. Kennedy geplaagd door een reeks kinderziektes, waaronder kinkhoest, waterpokken, mazelen en oorinfecties. In 1920 kreeg hij scharlaken koorts. Toen hij 30 was, werd bij Kennedy de ziekte van Addison gediagnosticeerd.
JFK had ook last van chronische rugpijn, een aandoening die uiteindelijk een operatie vereiste. Als gevolg daarvan kreeg hij een cocktail van pijnstillers en slaappillen voorgeschreven. Hoge cholesterol, maag- en darmproblemen, en zijn liefde voor Cubaanse sigaren verergerden zijn slechte gezondheid alleen maar. Uiteindelijk werd hij echter op 22 november 1963 vermoord.
Toen Ronald Reagan op 20 januari 1981 president werd, was hij 69 jaar oud. Hij had al een paar lichamelijke problemen die vaak met ouderdom te maken hebben, zoals gehoorverlies en slecht zicht (hij was bijziend).
In 1985 onderging Reagan een operatie om kanker uit zijn dikke darm te verwijderen. Er gingen geruchten rond in Washington dat de president te maken had met beginnende Alzheimer (een ziekte waar hij na zijn vertrek uit het Witte Huis inderdaad mee werd gediagnosticeerd). Maar het feit dat Reagan in 1981 een moordaanslag overleefde, een aanslag op zijn leven die resulteerde in een gebroken rib, een geperforeerde long en inwendige bloedingen, creëerde een band tussen hem en het Amerikaanse volk die nooit meer verbroken werd.
Joe Biden, de 46e president van de Verenigde Staten, overleefde twee levensbedreigende hersenaneurysma's. Beide gebeurden in 1988, toen hij senator was voor Delaware. Hij had al hoofdpijn ervaren voor zijn eerste aneurysma in februari dat jaar, waarvoor hij een hersenoperatie onderging. Een paar maanden later kreeg hij een tweede aneurysma en onderging hij een tweede operatie. Na de behandeling kreeg hij een goedkeuring van zijn gezondheid, hoewel veel van zijn critici zijn geheugen in twijfel trokken terwijl hij zijn leiding bleef voortzetten in zijn tachtigste levensjaar.
Zie ook: Verborgen militaire basis uit de Koude Oorlog ontdekt door NASA
Bronnen: (UCLA Health) (JSTOR) (National Center for Biotechnology Information) (American Heart Association)
De gezondheidsuitdagingen waarmee Amerikaanse presidenten worden geconfronteerd
Witte Huisbewoners die te maken hebben gehad met ziekten, aandoeningen en andere problemen
LIFESTYLE Biden
De fysieke en mentale gezondheid van de president van de Verenigde Staten is van groot belang als de hoogste leidinggevende van de federale regering het land soepel en effectief moet besturen. De meeste van de 46 presidenten die tot nu toe in het Witte Huis zijn gekozen, waren relatief fit. Ze aten gezond, sportten regelmatig, dronken met mate en moedigen anderen aan om een gezonde en actieve levensstijl aan te nemen.
Echter biedt dat helaas geen garantie voor een goede gezondheid. Een handvol presidenten hadden gedurende hun termijn(en) te maken met ziekte en verschillende medische aandoeningen.
Klik verder om de gezondheidsproblemen van Amerikaanse presidenten te ontdekken.