Het verrassende verband tussen politieke strategie en gezondheidsbeleid
De geschiedenis van de pruik vindt zijn oorsprong in de oudheid. De oude Egyptenaren behoorden tot de eersten die kunstmatige haarstukjes droegen. Naarmate de eeuwen vorderden, werd de pruik een onmisbaar modeaccessoire, vooral onder het koningshuis en de adel. Het lijkt erop dat iedereen een goede haardag wilde. Maar hoe ontstond deze slimme imitatie van een natuurlijke haardos, en wie droeg hem het beste?
Klik en blader door deze huiveringwekkende feiten over pruiken.
In de oude Egyptische samenleving schoren de meeste mannen en vrouwen hun hoofd. Op zijn minst hadden ze kortgeknipt haar. Maar om zich tegen de zon te beschermen, droegen ze allemaal een pruik.
Het eerste gedocumenteerde gebruik van pruiken is rond 3400 voor Christus. Elke farao die zijn zout waard is, zou niet dood worden gezien zonder pruik!
Rijke Egyptenaren hadden ook de gewoonte om uitgebreide haarstukjes en geparfumeerde hoofdkegels van dierlijk vet bovenop hun pruiken te dragen. Deze kegels, gemaakt van zalf, gaven parfum af als ze smolten.
Nefertari (op de foto), Cleopatra, Hatsjepsoet en Nefertiti behoorden tot de eerste stijliconen uit de geschiedenis. Allemaal verfraaiden ze hun uiterlijk met gevlochten pruiken en uitbundige haarextensies.
In die tijd werd schapenwol in het haar gevlochten om het dikker te maken. Menselijk haar en plantaardige vezels werden ook gebruikt. En om alles in vorm te houden werd bijenwas gebruikt als basis.
In het oude Rome waren kunstmatige haarstukjes ook een rage, zowel gedragen als een uiting van ijdelheid als voor ceremoniële doeleinden.
In Japan werden pruiken de must-have modeaccessoire tijdens de Nara-periode, van 710 tot 794 CE. Pruiken waren ook een belangrijk rekwisiet in het traditionele Japanse theater.
Halverwege de 18e eeuw verschenen de eerste vrouwelijke geisha's. Het uiterlijk van deze traditionele Japanse artiesten werd gekenmerkt door een lange, slepende kimono, oshiroi make-up en een perfect gekapte Geiko Shimada-pruik.
Pruiken vielen uit de gratie in de Middeleeuwen. De "middeleeuwse look" was of lang, vettig en onverzorgd haar, of een kort kapsel verborgen onder een hoed. Er was een monarch voor nodig om dit recht te zetten.
De Engelse koningin Elizabeth I was een trendsetter uit de 16e eeuw. En ze hield van groot haar. Behalve dan dat ze geen haar had. Nadat ze op 29-jarige leeftijd een pokkenaanval overleefde, verloor Elizabeth het grootste deel van haar roestrode lokken. Dus ging ze uitgebreide pruiken dragen, meestal geborduurd met edelstenen.
De decoratieve kapsels van de koningin werden in het hele land gekopieerd door hovelingen en aristocraten. De meeste pruiken werden gemaakt van schapenwol, zoals de pruiken uit het oude Egypte, maar bleven buiten bereik van de minder rijken.
In de 17e eeuw bereikte het dragen van een pruik verbazingwekkende hoogten. Dit was het tijdperk van de pruik, nadat Lodewijk XIII er een begon te dragen in 1624.
Als er ooit een haarman was, dan was het wel de Franse Lodewijk XIII. Hij begon te pionieren met het dragen van pruiken kort nadat hij voortijdig kaal was geworden.
Nog volumineuzer en overdrevener waren de pruiken die Louis XIII's zoon en opvolger, Louis XIV, droeg. De "Zonnekoning" van Frankrijk hielp de pruik in heel Europa te promoten als een modieus accessoire.
Aan de andere kant van het Kanaal kreeg de pruik nog meer koninklijke goedkeuring toen koning Charles II weer op de troon zat. Hier was nog een man die zich op zijn gemak voelde bij het dragen van een enorm opbollend haarstuk. In feite werd de pruik meer dan een eeuw lang een kenmerkend klassensymbool.
Vrouwen droegen in deze periode ook pruiken, maar minder vaak dan mannen. Een uitzondering was Nell Gwynn, een langdurige minnares van koning Charles II. Ze trok verschillende gekleurde haarstukjes aan, afhankelijk van de stemming waarin ze verkeerde.
Veel vooraanstaande personen in de Londense high society kozen ervoor om pruiken te dragen, waaronder de beroemde dagboekschrijver en marine-administrateur Samuel Pepys.
Ondertussen werd in Frankrijk in 1665 het eerste pruikenmakersgilde opgericht. Kort daarna ontstonden er soortgelijke instellingen in steden in heel Europa.
Het kunstmatige haarstukje was het hoogtepunt van de overwegend mannelijke mode aan het einde van de 17e eeuw. En net als beroemdhedenfotografie vandaag de dag, wilde iedereen van aanzien een beroemde kunstenaar om hen in hun koninklijke pracht vast te leggen. De Franse schilder Nicolas de Largillière werd beroemd om zijn portretten van Franse edelen, zoals dit werk, 'Portret van een jonge man met een pruik'.
Het hof van Versailles bood een podium voor de meest buitensporige voorbeelden van grote, uitgebreide en vaak thematische pruiken die bij vrouwen werden aangemeten. Vooral de "bootpoefs" - zwaar gekamde extensions verzwaard met pommade, poeders en andere versieringen - waren in de mode.
De cheerleader van Versailles was Marie Antoinette. Ze was al beroemd om haar natuurlijk hoge poefkapsel, maar ze ging pruiken dragen nadat haar haar dunner werd en wit uitsloeg, waarschijnlijk door stress toen de revolutiekoorts Frankrijk in zijn greep hield. Maar haar kapsel werd symbolisch voor de decadentie van de Franse adel en pruiken van deze stijl en afmeting raakten snel uit de mode vanaf het begin van de Franse Revolutie in 1789.
Pruiken kwamen voor het eerst in de mode in koloniaal Amerika in de 18e eeuw. Hier zie je William Penn, die de provincie Pennsylvania stichtte, met een blauwgrijze pruik.
Pruikpoeder werd gemaakt van fijngemalen zetmeel dat werd geparfumeerd met oranjebloesem, lavendel of orriswortel.
In de 18e eeuw werden mannenpruiken kleiner en formeler. In het Verenigd Koninkrijk nam de advocatuur de pruik over als onderdeel van de jurken van rechters en advocaten, een traditie die vandaag de dag nog steeds bestaat.
John Adams (foto) was een van de slechts vier Amerikaanse presidenten die een gekrulde pruik droeg volgens de ouderwetse stijl van de 18e eeuw. Thomas Jefferson droeg af en toe een kunstmatig haarstukje, terwijl James Monroe en John Quincy Adams deze gewoonte al vroeg in hun leven lieten varen.
Volle damespruiken waren in de 19e en vroege 20e eeuw niet in de mode. In feite waren ze meestal voorbehouden aan mensen die hun haar hadden verloren door ziekte of ouderdom.
Naarmate de 20e eeuw vorderde, gebeurde dat ook met de kapperstechnieken. Hairextensions werden gemeengoed en gaven vrouwen de kans om te experimenteren met nieuwe kapsels, volume en krullen te creëren om de indruk van een vollere haardos te wekken.
In de jaren 1960 was big hair helemaal in: denk aan een bijenkorf! Maar naarmate dat decennium vorderde en het psychedelische tijdperk aanbrak, maakten synthetische pruiken en haarextensies in alle kleuren het mogelijk om aan te zetten, af te stemmen en uit te vallen in stijl.
Tegenwoordig zijn pruiken big business, niet in de laatste plaats omdat beroemdheden zoals Katy Perry ze vaak dragen als onderdeel van hun podiumshow. En hoe gekker, hoe beter!
En de kwaliteit van moderne pruiken en haarextensies is nog nooit zo goed geweest. Ze zijn luxueuzer en zien er natuurlijker uit dan ooit, en veel pruiken en hairextensions zijn gemaakt van 100% menselijk haar.
Bronnen: (The Hair Alchemist) (Britannica) (Belgravia Centre)
Huiveringwekkende feiten over pruiken
Het haarstukje en zijn plaats in cultuur en samenleving
LIFESTYLE Maatschappij
De geschiedenis van de pruik vindt zijn oorsprong in de oudheid. De oude Egyptenaren behoorden tot de eersten die kunstmatige haarstukjes droegen. Naarmate de eeuwen vorderden, werd de pruik een onmisbaar modeaccessoire, vooral onder het koningshuis en de adel. Het lijkt erop dat iedereen een goede haardag wilde. Maar hoe ontstond deze slimme imitatie van een natuurlijke haardos, en wie droeg hem het beste?
Klik en blader door deze huiveringwekkende feiten over pruiken.