Sommigen verdwenen jarenlang van de radar
Microplastics zijn overal. Ze zijn op de meest afgelegen plaatsen gevonden; bij zeedieren die in de diepste loopgraven van de oceaan leven, begraven in zee-ijs op Antarctica, en in drinkwater over de hele wereld. Deze fragmenten worden via een aantal verschillende kanalen verspreid en nu worden ze ook in het menselijk lichaam aangetroffen. Nu besmetting onvermijdelijk wordt, is het tijd om de effecten van deze vervuilende stof op zowel het milieu als onze fysieke gezondheid te leren kennen en volledig te begrijpen.
Klik op de volgende galerij om de waarheid over microplasticvervuiling te ontdekken.
Uit een onlangs vrijgegeven onderzoek is gebleken dat flessenwater honderdduizenden ‘nanoplastics’ bevat. Deze kleine fragmenten zijn slechts 100 nanometer (of minder) groot.
Nanoplastics zijn alomtegenwoordig in stedelijke wateren. Ze hebben verschillende kenmerken in vergelijking met microplastics, en vanwege hun omvang is het zelfs nog moeilijker om ze te analyseren.
Een gemiddelde liter plastic fles water bevat volgens onderzoekers van Columbia en Rutgers in de VS bijna een kwart miljoen nanoplasticfragmenten.
De onderzoekers ontdekten dat een groot deel van de consumptie uit de waterfles zelf kwam, en het is onbekend of dit een ernstig risico voor de volksgezondheid met zich meebrengt.
In 2019 concludeerde de Wereldgezondheidsorganisatie dat er niet genoeg bewijs was om aan te tonen dat de consumptie of het inademen van microplastics een risico vormde.
Ze waarschuwden echter dat deeltjes die kleiner zijn dan 10 micrometer meer dan waarschijnlijk biologisch zullen worden opgenomen, en riepen op tot een vermindering van de plasticvervuiling.
Maar onze blootstelling aan microplastics beperkt zich niet alleen tot het water dat we drinken. Ze worden ook verspreid op landbouwgrond, om uiteindelijk in het voedsel dat we eten terecht te komen.
Uit een analyse uit 2022 bleek dat het rioolslib dat wordt gebruikt om gewassen te bemesten bijna 20 miljoen hectare Amerikaanse landbouwgrond heeft vervuild.
Het is ook bewezen dat de 'forever chemicaliën', oftewel PFA's (per- en polyfluoralkylstoffen), en microplastics die in het slib worden aangetroffen, elk jaar de Europese landbouwgronden vervuilen.
Of we het ons nu realiseren of niet, elke hap die we nemen kan microplastics bevatten. Plastic lijkt zich het meest op te hopen in de wortels van groenten, dus wortelen, radijsjes en rapen kunnen grotere hoeveelheden bevatten dan bijvoorbeeld groene bladgroenten.
In 2022 ontdekten wetenschappers voor het eerst microdeeltjes in menselijke longen en bloed. De ontdekking onderstreepte de urgentie van de noodzaak om alternatieven voor plastic te vinden.
In voorgaande jaren zijn microplastics aangetroffen in menselijke organen, waaronder de milt, nieren en lever.
De bron van de microplastics die in het menselijk lichaam worden aangetroffen varieert, maar consumentenproducten zoals plastic flessen, textielvezels (vooral in polyester) en voedselverpakkingen die in de oceaan, de lucht, zeevruchten en zelfs zout worden aangetroffen, zijn de meest waarschijnlijke bronnen.
Er wordt aangenomen dat Amerikanen dagelijks ongeveer 126 deeltjes microplastics consumeren en 132 deeltjes microplastics inademen. Terwijl de meeste hiervan door de darmen gaan en het lichaam verlaten, blijven andere in kleine hoeveelheden achter en hopen zich op.
Microplastics zijn gemaakt van giftige, schadelijke verbindingen zoals weekmakers, stabilisatoren, vulstoffen en smeermiddelen die tientallen jaren lang niet worden afgebroken.
Er wordt uitgebreid onderzoek gedaan om te bepalen wat de langetermijneffecten van deze microplastics in het lichaam zullen zijn, gezien hun langzaam afbrekende karakter.
BPA, een veel voorkomende chemische stof die in plastic wordt gebruikt, is een bekende hormoonontregelaar (hormoonsysteemverstoorder), en veel bedrijven produceren nu BPA-vrij plastic. Maar het is niet de enige.
Veel andere chemicaliën in kunststoffen zijn ook hormoonontregelaars en kankerverwekkend. Chronische ziekten zoals hartziekten en diabetes houden verband met de uitstoot van deze chemicaliën.
Microplastics breken af van grotere stukken plastic en komen via het productie- en opslagproces in voedsel terecht. Hoe beter het voedsel is bewerkt, hoe groter de hoeveelheid microplastics die erin zit.
Waterflessen met PET-plastic (polyethyleentereftalaat) zijn gemeengoed geworden, maar plastic deeltjes worden uitgeloogd in de drank die erin zit, wat in je bloed terecht kan komen.
Hoewel er stappen zijn die we als individu kunnen nemen om onze consumptie van microplastics terug te dringen, maakt de populatie microplastics het consumeren ervan in een of andere vorm onvermijdelijk.
Miljoenen tonnen microplastics worden geproduceerd door productiebedrijven, om vervolgens in watermassa’s te belanden die over de hele wereld circuleren.
Grotere kunststoffen die in waterlichamen worden aangetroffen, worden door de zon afgebroken tot kleine kunststoffen die in de drinkwatervoorziening terecht kunnen komen.
Het merendeel van het plastic dat voor recycling wordt verzonden, wordt niet gerecycled. Veel van de plastic flessen en tassen die worden verzonden, belanden uiteindelijk op een stortplaats.
In het dagelijks leven is onze afhankelijkheid van plastic verpakkingen verbazingwekkend. Vooral voedselverpakkingen zijn overbodig: groenten en fruit hoeven niet in plastic verpakt te worden, maar vaak wel.
In de VS is de afgelopen jaren bezuinigd op de regelgeving en het milieubeschermingsbeleid. Deze zullen van invloed zijn op de toekomst van de consumptie van microplastics.
Een andere mogelijke manier waarop microplastics door het lichaam kunnen worden opgenomen, is via kleding. Vaak zal goedkoper gemaakte kleding een hoger gehalte aan synthetische materialen bevatten. Hierdoor lopen mensen met een lager inkomen een groter risico op dit soort besmettingen.
Het kan lang duren voordat biologisch afbreekbare kunststoffen uiteenvallen, zelfs jaren. Meestal vallen ze uiteen in kleinere stukjes, in plaats van chemische componenten. Dit soort producten zou het plasticprobleem kunnen verergeren.
Glas is gemaakt van silica, dat een grotere ecologische voetafdruk heeft dan drankkartons en aluminium blikjes. Hoewel hun recyclingpercentage hoger is, is het een complexe kwestie: de productie van glas kan leiden tot landverslechtering en verlies aan biodiversiteit.
Onderzoekers hebben gekeken naar bacteriën en schimmels die zich voeden met plastic en deze materialen kunnen afbreken. Er is een soort keverlarve gevonden die polystyreen verslindt. Ook worden chemische behandelingen en waterfiltratiesystemen onderzocht die microplastics kunnen verwijderen.
Bronnen: (BBC Future) (The Science Survey) (National Geographic) (ScienceDirect)
Impact van microplastics: wat je moet weten
Deze kleine plastic fragmenten zijn overal
LIFESTYLE Vervuiling
Microplastics zijn overal. Ze zijn op de meest afgelegen plaatsen gevonden; bij zeedieren die in de diepste loopgraven van de oceaan leven, begraven in zee-ijs op Antarctica, en in drinkwater over de hele wereld. Deze fragmenten worden via een aantal verschillende kanalen verspreid en nu worden ze ook in het menselijk lichaam aangetroffen. Nu besmetting onvermijdelijk wordt, is het tijd om de effecten van deze vervuilende stof op zowel het milieu als onze fysieke gezondheid te leren kennen en volledig te begrijpen.
Klik op de volgende galerij om de waarheid over microplasticvervuiling te ontdekken.