© Getty Images

De Balfour-verklaring van 1917 -

De Balfour-verklaring was een verklaring die door de Britse regering op 2 november 1917 werd uitgegeven, waarin ze haar steun uitsprak voor "de stichting van een nationaal tehuis voor het Joodse volk in Palestina".

© Getty Images

Arthur Balfour (1848–1930) -

De publieke verklaring werd afgelegd door Arthur Balfour, de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken onder premier Lloyd George. De brief was gericht aan Lionel Walter Rothschild, een prominent lid van de Joodse gemeenschap in Groot-Brittannië, en bestond uit slechts 67 woorden, maar de inhoud had een turbulent effect op Palestina, wat vandaag de dag nog steeds voelbaar is.

© Getty Images

Onbevooroordeeld lezen -

De inhoud van de brief onthulde ook de wens van de regering "dat niets zal worden ondernomen dat de burgerlijke en godsdienstige rechten van niet-Joodse gemeenschappen in Palestina zou kunnen aantasten, of de rechten en de politieke status die Joden genieten in enig ander land".

© Getty Images

Nasleep van de Holocaust -

Na de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust nam de internationale druk voor de stichting van een Joodse staat in Palestina toe.

© Getty Images

Het Eerste Zionistische Congres -

Maar de roep om een Joods vaderland klonk al aan het eind van de 19e eeuw. De nieuw gevormde zionistische beweging eiste dit zelfs op tijdens het Eerste Zionistische Congres dat in 1897 in Bazel, Zwitserland, werd gehouden.

© Getty Images

Brits mandaat -

Uiteindelijk werd in 1923 een Brits mandaat gecreëerd dat duurde tot 1948. Op de foto staat Sir Herbert Samuel, voormalig Brits minister van Binnenlandse Zaken (met Trilby hoed), die in Jeruzalem aankomt om de functie van Hoge Commissaris van het Britse mandaat in Palestina over te nemen. Hij wordt vergezeld door Sir Edmund Allenby (rechts), de generaal die in 1917 de leiding had bij de verovering van Jeruzalem en Palestina op het Ottomaanse Rijk.

© Getty Images

Brits Mandaat Palestina -

Het Mandaat voor Palestina was een mandaat van de Volkenbond voor het Britse bestuur van de gebieden Palestina en Transjordanië. Het werd opgericht in 1922 na de nederlaag van de Ottomaanse troepen aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Op de foto marcheren Britse troepen in Palestina.

© Getty Images

Joodse massa-immigratie -

In deze periode faciliteerden de Britten de massale Joodse immigratie, waarbij veel van de mensen die later arriveerden het nazisme in Europa ontvluchtten.

© Getty Images

Joodse nederzettingen -

De Britten begonnen land van Palestijnen te onteigenen en aan Joodse kolonisten te geven. De kibboetsbeweging, die al in 1910 werd opgericht, bloeide op.

© Getty Images

Een veranderende demografie -

Verontrust door de veranderende demografische situatie in hun land, ontstond er een golf van Palestijns nationalisme die werd gekenmerkt door een reactie op de zionistische beweging en op de Joodse vestiging in Palestina. Joodse immigranten kregen te maken met toenemend protest tegen hun aanwezigheid.

© Getty Images

De Arabisch-Palestijnse opstand -

De situatie kwam tot een hoogtepunt in 1936 met de zogeheten Arabische Opstand, een populistische nationale opstand tegen het Britse bestuur van het Palestijnse mandaat.

© Getty Images

Ontevredenheid uiten -

Palestijnen gingen de straat op om Arabische onafhankelijkheid te eisen en het einde van het beleid van onbeperkte Joodse immigratie en landaankopen. Er werd een algemene staking uitgeroepen. Duizenden Arabieren kwamen om en nog veel meer werden gearresteerd (foto). De belangrijkste vorm van collectieve bestraffing door de Britse troepen was de vernietiging van eigendommen. De opstand werd uiteindelijk in 1939 neergeslagen.

© Getty Images

Resolutie 181 -

De Tweede Wereldoorlog leidde de aandacht af van de Palestijnse kwestie, maar in 1947 namen de Verenigde Naties resolutie 181 aan, ook bekend als het verdelingsplan.

© Getty Images

Het verdelingsplan -

Het plan riep op tot de verdeling van Palestina in Arabische en Joodse staten. Joodse inwoners vierden de beslissing (foto). De Palestijnen weigerden de resolutie, omdat het iets meer dan de helft van Palestina toekende aan de Joodse staat, inclusief het grootste deel van het vruchtbare kustgebied.

© Getty Images

Arabisch-Israëlische Oorlog -

Op 14 mei 1948 liep het Britse mandaat af. Op dezelfde dag werd de staat Israël opgericht. De volgende dag, 15 mei, brak de eerste Arabisch-Israëlische oorlog uit.

© Getty Images

Invasie van Arabische landen -

Het conflict ontstond toen vijf Arabische naties - Jordanië, Syrië, Egypte, Irak en Libanon - onmiddellijk na de aankondiging van de onafhankelijkheid van Israël het grondgebied binnenvielen in het voormalige Palestijnse mandaat.

© Getty Images

Zionistische ambities -

Maar zelfs voor het begin van de vijandelijkheden waren zionistische paramilitairen al met een militaire operatie begonnen om Palestijnse steden en dorpen te vernietigen in een poging de grenzen van de toekomstige staat Israël uit te breiden.

© Getty Images

Een overwinning voor Israël -

De Arabisch-Israëlische oorlog eindigde in 1949 met de overwinning van Israël. Naar schatting raakten 750.000 Palestijnen ontheemd in wat zij de Nakba noemden, wat "catastrofe" betekent in het Arabisch. Op de foto geven Arabische militaire leiders zich over aan Joodse troepen.

© Getty Images

Een verdeeld gebied -

Aan het einde van de oorlog werd het gebied in drie delen verdeeld: de staat Israël, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Zo begonnen tientallen jaren van regionale spanningen, vooral tussen Israël en Egypte, Jordanië en Syrië.

© Getty Images

Oprichting van de PLO -

In 1964 werd de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) opgericht. Een jaar later werd de politieke partij Fatah opgericht. Op 4 februari 1969 werd Fatah-oprichter Yasser Arafat (foto) in Caïro tot voorzitter van de PLO gekozen. Helaas zegevierde de vrede niet.

© Getty Images

De Zesdaagse Oorlog -

De Zesdaagse Oorlog begon op 5 juni 1967 met een preventieve Israëlische luchtaanval in Egypte en Syrië als reactie op een reeks militaire manoeuvres van de Egyptische president Abdel Gamal Nasser.

© Getty Images

Een bezettingsmacht -

Dit werd gevolgd door een grondoffensief op het Sinaï-schiereiland, de Golan Hoogvlakte, de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever.

© Getty Images

Een kort maar beslissend conflict -

Na een kort maar beslissend conflict, was de oorlog op 10 juni voorbij en had Israël de rest van het historische Palestina veroverd en bezet, inclusief de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem, de Syrische Golanhoogten en het Egyptische Sinaï-schiereiland. Op de foto leiden David Ben-Gurion en Yitzhak Rabin een groep soldaten langs de Rotskoepel op de Tempelberg in het oude Jeruzalem.

© Getty Images

Het tijdperk van terrorisme -

De Jom Kippoer-oorlog was een gewapend conflict dat tussen 6 en 25 oktober 1973 werd uitgevochten tussen Israël en een coalitie van Arabische staten onder leiding van Egypte en Syrië. Het conflict leverde de Arabieren geen aanzienlijke winst op, maar de terroristische aanslagen die werden uitgevoerd door leden van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina en in het bijzonder de Zwarte September in München (foto), haalden wereldwijd de krantenkoppen.

© Getty Images

Het vredesakkoord dat sneuvelde -

Op 13 september 1993 was de Amerikaanse president Bill Clinton gastheer van de historische ontmoeting tussen PLO-leider Yasser Arafat en de Israëlische premier Yitzhak Rabin. Rabin en Arafat schudden elkaar voor het eerst de hand nadat Israël en de PLO een akkoord hadden getekend over Palestijnse autonomie in de bezette gebieden. Helaas werd Rabin in 1995 vermoord door de Israëlische ultranationalist Yigal Amir, die radicaal tegen het vredesinitiatief van de premier was, in het bijzonder de ondertekening van de Oslo-akkoorden.

© Getty Images

De opkomst van Hamas -

Ondertussen was er een nieuwe bedreiging voor de veiligheid van Israël ontstaan, een Palestijnse militante groep die bekend staat als Hamas. Hamas, een afsplitsing van de Palestijnse tak van de Moslimbroederschap aan het eind van de jaren '80, die door de VS en Israël inmiddels als terroristische groepering wordt beschouwd, zou uiteindelijk in 2006 de parlementsverkiezingen van de Palestijnse Autoriteit winnen en de oude meerderheidspartij Fatah afzetten.

© Getty Images

De Tweede Intifada -

Hamas zette in september 2000 de Tweede Intifada in gang, welke vijf jaar duurde (de eerste vond plaats tussen december 1987 en 1993). De opstand werd aangewakkerd door het controversiële bezoek van de voormalige Israëlische premier Ariel Sharon aan de al-Aqsa moskee, de op twee na heiligste plaats in de Islam.

© Getty Images

Israël bouwt een muur -

Israël reageerde in juli 2003 met de bouw van de "verdedigingsmuur", die de staat scheidt van de Westelijke Jordaanoever, in de Palestijnse stad Qalqilya.

© Getty Images

De terreur houdt aan -

Hamas is volgens de Israëlische ambassade verantwoordelijk voor een aantal van de meest barbaarse terreurdaden ter wereld. Hieronder vallen busbomaanslagen en schietpartijen in restaurants en cafés. Veel van deze aanslagen worden gepleegd door individuele daders, die samen met hun slachtoffers sterven.

© Getty Images

Geen einde in zicht -

Amnesty International veroordeelt ondertussen Israëls "voortdurende systeem van onderdrukking en discriminatie van de Palestijnen in Israël en de bezette Palestijnse gebieden" dat, zo voegt het eraan toe, een "systeem van apartheid" vormt.

Bronnen: (BBC) (Global Conflict Tracker) (Al Jazeera) (Ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten) (Britannica) (CNN) (Amnesty International)

© Getty Images