De mediatycoons die de pers in hun greep houden
Hoe meer dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven, zo lijkt het. In een steeds meer geglobaliseerde wereld ontstond er in 2010 een gemeenschappelijke stijl of esthetiek die de coffeeshopwereld stormenderhand veroverde. Misschien was het een onvermijdelijk resultaat van een combinatie van factoren: de opkomende wereld van aanwezigheid en marketing op sociale media, de duizendjarige voorliefde voor koffie en een ingetogen blik die somber leek in het licht van de Grote Recessie. Wat de reden ook is, we blijven zitten met een erfenis van coffeeshops over de hele wereld die er min of meer hetzelfde uitzien.
Hoe is het gebeurd? Klik op de volgende galerij om erachter te komen.
Grote ramen aan de winkelpui die veel daglicht binnenlaten, houten tafels van industriële grootte zodat je je laptop gemakkelijk kunt gebruiken, en een licht of minimalistisch interieur met muren die versleten, wit geverfd of bedekt zijn met metrotegels/blootgestelde baksteen: klinkt dit bekend?
Een van de bepalende kenmerken uit 2010 was de ‘hipsterkoffie’-beweging. In een wending van de homogene koffie-ervaring van de grote ketens verlangden mensen naar iets anders.
Het flat white was geboren; espresso begon modieus te worden gebrand, melkalternatieven kwamen vaker voor naarmate het idee van een plantaardige levensstijl mainstream werd en uitgebreide latte-kunst de norm werd.
Hoewel de nieuwe hipster-koffiehuizen voortkwamen uit een rebellie tegen de hegemonie van het bedrijfsleven, boden velen vergelijkbare menu's en esthetiek aan.
Wat nog merkwaardiger was, was dat de geografische locatie geen invloed had op hun originaliteit; over de hele wereld verrezen koffiehuizen, onafhankelijk van elkaar, en bereikten hetzelfde eindpunt.
De nieuwe generieke koffiehuizen van de 21e eeuw hadden over de hele linie overeenkomende kenmerken, naast hun claims van authenticiteit.
Hoe ze precies authentiek waren, was minder duidelijk. Ondanks dat ze organisch zijn ontstaan, waren ze het resultaat van de algoritme-bepalende cultuur van social media uit 2010: een fenomeen van gelijkheid.
Het digitale creëert een geografie-vrije wereld, een wereld waarin bepaalde kenmerken onschadelijk zijn en een grote, specifieke demografische groep aanspreken.
Als je in een van deze koffiehuizen bent, kun je overal ter wereld zijn, dat is de kracht van de generieke hipster-esthetiek van het koffiehuis.
Naarmate het gebruik van Instagram groeide, werd het voor barista's mogelijk om elkaar te volgen. Door middel van algoritmische keuzes konden ze vergelijkbare inhoud vinden en consumeren.
Naarmate het algoritme je steeds meer blootstelt aan wat lijkt op wat jij (of mensen met een vergelijkbaar sociale-mediaprofiel als jij) eerder leuk vonden, begonnen persoonlijke smaken samen te smelten.
Apps als Foursquare, Yelp en Google Maps boden afbeeldingen en recensies aan die mensen die een vergelijkbare esthetiek op Instagram volgden, in het echte leven naar deze koffiehuizen brachten.
De Instagram-esthetiek werd bovenaan de zoekopdrachten geplaatst of op kaarten gemarkeerd, waardoor de likes uit de digitale wereld naar echte verkopen werden geleid.
Omdat een bepaalde esthetiek de sociale-mediaplatforms domineerde, werd het een goede zakelijke beslissing om zich aan te passen aan de normen die erdoor werden gevormd.
Klanten beloonden koffiehuizen met business en als ze voldoende onder de indruk waren, postten ze daarover op hun eigen sociale media-account.
Het posten op je eigen Instagram werd een lifestyle-opschepperij, en het bood gratis reclame aan koffiehuizen zodat ze nieuwe klanten konden aantrekken.
Het fenomeen ‘Instagram-muur’ verscheen en hipstercafés waren niet immuun. Het is speciaal gemaakt als een plek waar je foto's kunt maken om online te plaatsen. Sommige namen andere trends op, zoals de alomtegenwoordige tint ‘millennial pink’ die destijds populair was bij merken.
En zo ging de spoel- en herhalingscyclus van esthetische optimalisatie en homogenisering door, waardoor het minder een ‘stijl’ werd en meer een manier van leven.
Het fenomeen bleef niet langer beperkt tot coffeeshops: co-workingruimtes, hotels, restaurants en startende kantoren adopteerden het allemaal, omdat de fysieke ruimte zelf in een product werd veranderd.
Vergelijkbaar met de esthetische voorkeuren van andere decennia, en gecombineerd met de duizendjarige koffieobsessie, ging de hipster-koffiehuistrend verder dan alleen maar esthetiek.
Zoals bij elke stijl begon de aantrekkingskracht van de dominante esthetiek op een gegeven moment af te nemen. Er werden kleine veranderingen aangebracht om af te stappen van het cliché.
De op Brooklyn geïnspireerde industriële look werd afgezwakt ten gunste van het Scandinavische minimalisme, een knipoog naar een andere esthetische trend uit 2010: normcore.
Een meer modernistische variant: spichtige stoelen met poten maakten plaats voor oncomfortabele geometrische dozen zonder rugleuning, terwijl er minder lampen waren gemaakt van sanitair en in plaats daarvan meer planten.
Nogmaals, het paste in de bredere millenniumtrend van plant-manie. Stijl was echter minder belangrijk dan het terugbrengen tot de basis.
De homogeniteit raakte zelfs nog dieper verankerd, omdat de trend de verwachte norm leek te zijn geworden. De gelijkheid bleef hetzelfde.
Het is niet langer beperkt tot alleen coffeeshops, maar je kunt het ook verwachten in onder meer bierhallen, gastropubs, Airbnbs en kunstgalerijen.
De verkondigde hipsterfilosofie uit 2010 was er een van het gebruik van producten die jouw uniekheid in de wereld van de mainstream zouden laten zien.
In ware hipster-ironie werden ruimtes die bedoeld waren als plekken van individualiteit geglobaliseerd en steeds monotooner.
De veranderlijke aard van de esthetische voorkeuren van sociale media maakt het nastreven van één enkele trend een riskante onderneming. Nadat de aanvankelijke hype is uitgedoofd, blijven we allemaal achter met de algoritmische monotonie.
Bronnen: (The Guardian)
Waarom zien zoveel coffeeshops er hetzelfde uit?
De vloek van het niet-originele
LIFESTYLE Cultuur
Hoe meer dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven, zo lijkt het. In een steeds meer geglobaliseerde wereld ontstond er in 2010 een gemeenschappelijke stijl of esthetiek die de coffeeshopwereld stormenderhand veroverde. Misschien was het een onvermijdelijk resultaat van een combinatie van factoren: de opkomende wereld van aanwezigheid en marketing op sociale media, de duizendjarige voorliefde voor koffie en een ingetogen blik die somber leek in het licht van de Grote Recessie. Wat de reden ook is, we blijven zitten met een erfenis van coffeeshops over de hele wereld die er min of meer hetzelfde uitzien.
Hoe is het gebeurd? Klik op de volgende galerij om erachter te komen.