De mediatycoons die de pers in hun greep houden
Geen enkele religie op aarde heeft ooit kunnen vermijden om over de dood te spreken, maar terwijl velen zich slechts bezighielden met het algemene onderwerp, bouwden de oude Egyptenaren hun hele geloof eromheen. Priesters verkondigden dat het wereldse leven niets meer was dan een inleiding tot een eeuwig bestaan na de dood, en daarom leefden de Egyptenaren hun leven ten volle in afwachting van wat daarna zou komen.
Maar het voorbereiden op het hiernamaals was op zichzelf een uitdaging, en bepaalde voorzieningen moesten worden getroffen. Welke stappen ondernamen de oude Egyptenaren om eeuwig leven te garanderen? Klik door deze galerij om erachter te komen.
No religion on Earth has ever been able to avoid speaking about death, but while many have merely concerned themselves with the general topic, the ancient Egyptians built their entire faith around it. Priests proclaimed that worldly life was nothing more than a prelude to eternal existence beyond the grave, and so the Egyptians lived their lives to the fullest in expectation of what would come after.
But preparing for the afterlife was a difficulty unto itself, and certain provisions needed to be made. What steps did the ancient Egyptians take to guarantee life ever after? Click through this gallery to find out.
Om een succesvol hiernamaals te bereiken, geloofden de oude Egyptenaren dat bepaalde voorzieningen noodzakelijk waren, zoals het bewaren van het lichaam door middel van mummificatie, het voorzien van het graf van essentiële benodigdheden en soms het meenemen van dierlijke metgezellen, waarvan ze dachten dat ze nuttig zouden zijn in het hiernamaals.
Het mummificatieproces was cruciaal om ervoor te zorgen dat het lichaam intact bleef voor het hiernamaals. Dit proces varieerde afhankelijk van iemands rijkdom, van eenvoudig wassen voor de armen tot complexe procedures voor de rijken, die allemaal ervoor zorgden dat het lichaam in een levensechte staat werd bewaard.
Voor de rijken en koninklijke personen duurde het mummificatieproces tijdens het Nieuwe Rijk (1539–1075 v.Chr.) ongeveer 70 dagen. Het proces omvatte het wassen, zuiveren, aftappen van bloed, verwijderen van organen en het drogen van het lichaam met behulp van natron, een speciaal zout.
Het hart was het enige orgaan dat in het lichaam werd achtergelaten, omdat de Egyptenaren geloofden dat het het centrum van iemands wezen was. Alle andere organen werden verwijderd en bewaard in speciale kruiken, terwijl de hersenen werden weggegooid, omdat ze als onbelangrijk werden beschouwd.
Het gedroogde lichaam werd opgevuld met stroken stof om een levensechte uitstraling te behouden, en er werd make-up aangebracht. Zodra het volledig gedroogd was en behandeld met oliën en hars, werd het lichaam in linnen gewikkeld en klaargemaakt voor het graf.
Graven van de elite werden vaak lang voor de dood voorbereid en ontworpen om te dienen als poorten naar het hiernamaals. Ze werden gevuld met voedsel, wijn, kleding, meubels en andere benodigdheden.
Dierenmummies (inclusief huisdieren en heilige dieren) werden ook in graven geplaatst. Men geloofde dat deze dieren gezelschap zouden bieden in het hiernamaals, zouden dienen als eeuwige voedselbron, gebeden naar de goden zouden brengen of goden zouden vertegenwoordigen.
Ondanks al deze voorbereidingen geloofden de Egyptenaren dat eeuwig leven niet gegarandeerd was. De overledene moest een oordeel ondergaan in de onderwereld, waar hun daden in het leven werden beoordeeld om te bepalen of ze waardig waren voor het eeuwige leven.
De Egyptenaren geloofden in de ka (levenskracht) en de ba (ziel), waarbij de ka het lichaam verliet bij de dood en de ba achterbleef tot de begrafenis. De ba zou daarna door de onderwereld reizen, geleid door spreuken en amuletten om de zalen van het oordeel te bereiken.
In de onderwereld leidde de god Horus (afgebeeld met een valkenkop) de ba door gevaren zoals vuurpoorten en cobra's, en bracht de overledene naar het oordeel. Deze reis was vol beproevingen die de zuiverheid van de ziel testten.
Het daadwerkelijke oordeelsritueel werd geleid door Anubis, de jakhals-koppige god van het balsemen en het hiernamaals. Het hart van de overledene werd gewogen tegen een veer (het symbool van waarheid en kosmische harmonie) om te bepalen of de persoon een rechtvaardig leven had geleid.
De Negatieve Belijdenis was een cruciaal onderdeel van het oordeelsproces, waarbij de overledene voor de godin Ma’at moest buigen en ontkennen dat ze verschillende zonden hadden begaan, zoals diefstal, moord en het schaden van anderen. Dit was hun laatste kans om hun waardigheid voor het eeuwige leven te bewijzen.
Osiris (de koning van de onderwereld, afgebeeld links), samen met andere goden, was de rechter tijdens dit proces. Als het hart zwaarder was dan de veer (wat een zondig leven betekende), werd de ziel veroordeeld tot eeuwige verdoemenis en opgeslokt door de monsterlijke godin Ammut.
De godin Ammut (een angstaanjagend wezen met de delen van een leeuw, krokodil en nijlpaard) zou de onwaardige ziel opslokken, waardoor elke hoop op een leven na de dood verviel.
Als het hart in balans was met de veer, zouden de ka en ba weer samenkomen en het akh vormen, de onsterfelijke geest. Deze transformatie stelde de overledene in staat om het Veld van Riet te betreden, een paradijs geregeerd door de god Osiris (afgebeeld).
Het Veld van Riet werd afgebeeld als een utopisch land met mooie bergen en rivieren, waar de overledenen weer samenkwamen met hun geliefden en huisdieren. Deze idyllische visie was de culminatie van de zoektocht van de Egyptenaren naar eeuwig leven en geluk.
Het concept van mummificatie evolueerde over de eeuwen, waarbij de technieken steeds geavanceerder werden naarmate de Egyptenaren hun begrip van het behouden van het lichaam verfijnden. Deze evolutie werd gedreven door hun verlangen om het proces van het veiligstellen van het eeuwige leven te perfectioneren.
De Egyptenaren geloofden sterk dat het hart de zetel van de ziel was, en dit geloof beïnvloedde veel van hun praktijken, waaronder het bewaren van het hart tijdens de mummificatie en de rol ervan in het oordeel.
De uitgebreide graven van de elite waren vaak rijkelijk versierd en gevuld met schatten. In tegenstelling tot andere religies waren deze graven niet alleen rustplaatsen, maar toegangspoorten naar een nieuw, eeuwig leven.
De reis door de onderwereld werd door de oude Egyptenaren afgebeeld in verschillende vormen van kunst, literatuur en religieuze teksten. Deze afbeeldingen dienden als gidsen voor de overledenen en hielpen hen de hiernamaals te navigeren.
De rol van de goden in het hiernamaals (met name Osiris en Anubis) was centraal in het geloof van de Egyptenaren. Deze deïteiten werden gezien als beschermers en rechters, die ervoor zorgden dat alleen de rechtvaardigen eeuwig leven konden bereiken, terwijl de onwaardigen gestraft werden.
Het gebruik van spreuken, amuletten en grafschilderingen was bedoeld om de overledene te beschermen en te begeleiden door de gevaren van de onderwereld. Men geloofde dat deze voorwerpen magische eigenschappen hadden die konden helpen bij het overwinnen van obstakels en het bereiken van het hiernamaals.
Het concept van eeuwig leven was niet beperkt tot de elite; het was een universele aspiratie voor alle Egyptenaren. Dit geloofssysteem bood troost en hoop, en hielp hen de uitdagingen van het leven te doorstaan met de zekerheid dat de dood niet het einde was.
De focus van de Egyptenaren op het hiernamaals was niet alleen een weerspiegeling van hun religieuze overtuigingen, maar ook een manier om om te gaan met de onzekerheden van leven en dood. Door zich voor te bereiden op het hiernamaals probeerden ze controle uit te oefenen over hun lot en een positieve uitkomst te verzekeren.
De praktijk van mummificatie en de uitgebreide rituelen die ermee gepaard gingen waren voorbehouden aan degenen die zich dit konden veroorloven, wat de sociale ongelijkheden in het oude Egypte benadrukt. Maar zelfs de armen zochten manieren om hun plaats in het hiernamaals te verzekeren, zij het met veel eenvoudigere methoden.
Het geloof van de Egyptenaren in de onderlinge verbondenheid van leven, dood en hiernamaals beïnvloedde hun interacties met de natuurlijke wereld. Ze zagen het leven als onderdeel van een grotere cyclus, waarbij de dood niet meer was dan een overgang naar een nieuw bestaan, eerder dan een einde.
Voor de oude Egyptenaren betekende de dood geen volledige vertrekking. De doden konden ook spiritueel weer de wereld van de levenden binnentreden om deel te nemen aan de geneugten ervan, zoals het genieten van voedseloffers en de aandacht van dienaren.
De erfenis van de overtuigingen van de oude Egyptenaren over de dood en het hiernamaals blijft de moderne cultuur beïnvloeden. Hun praktijken en concepten zijn al eeuwenlang bestudeerd en bewonderd, en bieden inzichten in een van de meest fascinerende beschavingen ter wereld.
Bronnen: (National Geographic) (History Today) (Britannica) (World History Encyclopedia)
Hoe de oude Egyptenaren streefden naar eeuwig leven
De voorbereiding op het hiernamaals begon lang voor de dood
LIFESTYLE Oude geschiedenis
Geen enkele religie op aarde heeft ooit kunnen vermijden om over de dood te spreken, maar terwijl velen zich slechts bezighielden met het algemene onderwerp, bouwden de oude Egyptenaren hun hele geloof eromheen. Priesters verkondigden dat het wereldse leven niets meer was dan een inleiding tot een eeuwig bestaan na de dood, en daarom leefden de Egyptenaren hun leven ten volle in afwachting van wat daarna zou komen.
Maar het voorbereiden op het hiernamaals was op zichzelf een uitdaging, en bepaalde voorzieningen moesten worden getroffen. Welke stappen ondernamen de oude Egyptenaren om eeuwig leven te garanderen? Klik door deze galerij om erachter te komen.