© Getty Images

Eeuwen van vervolging -

De Armeense minderheid in Ottomaans Turkije werd al eeuwenlang sporadisch vervolgd. In 1894 weigerden de Armeniërs in de Sasun-regio in Oost-Anatolië (in het huidige Oost-Turkije) een onrechtvaardige belasting te betalen. Als antwoord daarop doodden Ottomaanse troepen en Koerdische stamleden duizenden Armeniërs in de regio. De gevreesde cavalerieregimenten van Hamidiye (foto) speelden een belangrijke rol in wat bekend werd als de Armeense bloedbaden van 1894-1896. De Hamidiye plunderden en vermoordden ongestraft en werden nooit verantwoordelijk gehouden voor hun daden.

© Getty Images

Aantal inwoners -

Aan het begin van de 20e eeuw woonden er ongeveer 2,5 miljoen Armeniërs in het Ottomaanse Rijk, voornamelijk geconcentreerd in de zes provincies van Oost-Anatolië.

© Getty Images

Abdul Hamid II (1842–1918) -

Voorzitter van deze periode was Abdul Hamid II. Hij was de laatste sultan die enige effectieve controle uitoefende over een steeds meer gebroken Ottomaanse Rijk.

© Getty Images

Machtsstrijd -

In 1908 kwam een ​​kleine groep Ottomaanse revolutionairen – het Comité voor Eenheid en Vooruitgang (CUP), een organisatie binnen de bredere Jonge Turken-beweging – aan de macht na het omverwerpen van Abdul Hamid II. Een van de belangrijkste leiders was Enver Pasha.

© Public Domain

De Jonge Turken -

De Jonge Turken (foto) waren een oppositiebeweging die voorstander was van een modernere constitutionele regering. Aanvankelijk verwelkomden de Armeniërs de nieuwe orde, in de hoop dat ze een gelijke plaats aan tafel zouden krijgen.

© Public Domain

Het bloedbad van Adana -

Maar in April 1909 leidde een opstand tegen de CUP, grotendeels geleid door islamistische reactionairen, tot de massamoord op 13 April op meer dan 30.000 Armeense christenen door Ottomaanse moslims in de stad Adana.

© NL Beeld

Een nieuwe bestelling -

Adana bleek een keerpunt. De Jonge Turken, die steeds autoritairder werden, consolideerden de macht en zetten hun meer liberale tegenstanders buitenspel. De ambitie was nu om het rijk te ‘turkificeren’. Niet-Turken – en vooral christelijke niet-Turken – werden gezien als een ernstige bedreiging voor de nieuwe staat.

© Public Domain

Enver Pasha (1881–1922) -

In Januari 1913 greep Enver Pasha, die een derde was van het dictatoriale driemanschap dat bekend staat als de "Drie Pasha's" (samen met Talaat Pasha en Cemal Pasha), de macht via een staatsgreep.

© Getty Images

Eerste Balkanoorlog (1912-1913) -

Enver Pasha kwam aan de macht tijdens de Eerste Balkanoorlog. De wrok jegens de Armeense minderheid werd verder aangewakkerd nadat het Ottomaanse Rijk in dit conflict een vernederende nederlaag leed, een verlies dat te wijten was aan het verraad van de christenen op de Balkan.

© Public Domain

Tweede Balkanoorlog (1913) -

In Juni 1913 brak de Tweede Balkanoorlog uit, waarbij Bulgarije, Servië en Griekenland betrokken waren. De uitkomst van deze oorlog, waarin Bulgarije een deel van zijn verworvenheden uit de Eerste Balkanoorlog moest afstaan ​​aan Servië, Griekenland en Roemenië, leidde indirect tot het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.

© Getty Images

De snelle afdaling in een wereldconflict -

Op 28 Juni 1914 vermoordde Gavrilo Princip, een Bosnisch-Serviër, aartshertog Franz Ferdinand van Oostenrijk en zijn vrouw Sophie, hertogin van Hohenberg, in Sarajevo. Het was een andere belangrijke gebeurtenis die ervoor zorgde dat er snel een mondiaal conflict ontstond.

© Getty Images

De Eerste Wereldoorlog -

In 1914 gingen de Turken aan de zijde van Duitsland en het Oostenrijks-Hongaarse rijk de Eerste Wereldoorlog in.

© Getty Images

Angst voor de Armeense onafhankelijkheid -

Een van de grootste angsten die de Turkse militaire leiders koesterden was de mogelijkheid dat Armeniërs de kant van de vijand zouden kiezen en hun onafhankelijkheid zouden verwerven in de nasleep van een overwinning van de geallieerden.

© Getty Images

Kiezen voor de geallieerden -

In feite organiseerden de Armeniërs inderdaad vrijwillige bataljons (foto) om het Russische leger te helpen in de strijd tegen de Turken in de Kaukasus.

© Getty Images

De "verwijdering" van Armeniërs -

Inmiddels verafschuwd als verraders, werden zowel Armeense troepen als burgers door de Turkse regering gemarkeerd voor "verwijdering" uit de oorlogsgebieden langs het oostfront. Afgebeeld is de Armeense held generaal Ozanian Zoravar Andranik met troepen in de Kaukasus. Andranik was een sleutelfiguur van de Armeense nationale bevrijdingsbeweging.

© Getty Images

Slag bij Sarikamish -

In Januari 1915 probeerde Enver Pasha de Russen terug te dringen in de Slag om Sarikamish, maar hij leed de ergste Ottomaanse nederlaag van de oorlog. Pasha wijt zijn mislukking aan Armeens verraad (bij het uitbreken van de oorlog hadden sommige Armeense strijders ervoor gekozen om voor de As-mogendheden te vechten).

© Public Domain

De genocide begint -

Kort daarna, op 24 April 1915, begon een vernederde Enver Pasha met de deportaties (foto) en grootschalige massamoorden op Armeniërs. De Armeense genocide was begonnen.

© Public Domain

Dood in Constantinopel -

In Constantinopel liet Talaat Pasha enkele honderden Armeense intellectuelen oppakken, arresteren en later executeren.

© Getty Images

Doodsmarsen -

Geïnspireerd door het fanatieke nationalisme en geheime regeringsbevelen verdreven de Turken vanaf 1915 gewone Armeniërs uit hun huizen en stuurden hen zonder voedsel of water op dodenmarsen door de Mesopotamische woestijn. Mensen die stopten om uit te rusten werden neergeschoten.

© Public Domain

Een campagne van massamoord -

Er werd een systematische massamoordcampagne gevoerd door niet-reguliere strijdkrachten, maar ook door lokale Koerden en Circassiërs (mensen uit de noordwestelijke regio van de Kaukasus).

© Getty Images

Het lot van christenen -

Ondertussen richtten de Jonge Turken speciale doodseskaders op om christelijke elementen aan te vallen. Hier afgebeeld is het voormalige Armeense dorp Sheykhalan nabij Mush na een inval.

© Public Domain

Het lot van vluchtelingen -

Naarmate de bloedbaden vorderden, raakte het Turkse platteland bezaaid met Armeense lijken. Door dit misselijkmakende landschap liepen rijen vluchtelingen die gedwongen waren naar concentratiekampen in het zuidelijke Ottomaanse Rijk (tegenwoordig Noord- en Oost-Syrië, Noord-Saoedi-Arabië en Irak) te marcheren.

© Getty Images

Kinderen gericht -

Armeense kinderen waren specifiek het doelwit van overheidsteams, werden ontvoerd en bekeerden zich tot de islam voordat ze werden weggegeven aan Turkse gezinnen.

© Getty Images

Brutaliteit jegens vrouwen -

Het lot van Armeense vrouwen en meisjes was even angstaanjagend. Velen werden seksueel misbruikt voordat ze in Turkse 'harems' werden geplaatst of als slaven moesten dienen.

© Getty Images

De wereld wordt wakker -

De wreedheden gingen door tot in 1916 voordat de rest van de wereld zich bewust werd van het lot van de Armeniërs. Hier verzamelt een kampement vluchtelingen zich op het dek van een Franse kruiser die hen heeft gered.

© Getty Images

Humanitaire hulp -

Het lot van de Armeniërs veroorzaakte een ongekende publieke filantropische reactie in de Verenigde Staten, waarbij ruim 110 miljoen dollar (meer dan 1 miljard dollar gecorrigeerd voor inflatie) door vrijwilligers werd ingezameld om Armeense vluchtelingen en wezen te helpen.

© Getty Images

Bevrijding -

De opzettelijke, door de staat gesponsorde moord op Armeniërs stopte eind Januari 1917 grotendeels. Terwijl het Britse leger in 1917 en 1918 noordwaarts door de Levant oprukte, bevrijdden ze ongeveer 100.000 tot 150.000 Armeniërs die onder erbarmelijke omstandigheden voor het Ottomaanse leger werkten.

© Getty Images

Moord kaart -

Deze kaart van Armenië en delen van Turkije, Rusland en Syrië geeft elke plaats aan, met uitzondering van de plaatsen tussen vierkante haken, waar tussen April en November 1915 deportaties, bloedbaden of beide plaatsvonden.

© Getty Images

Het definitieve dodental -

De meeste historici aanvaarden dat tussen de 800.000 en een miljoen mensen zijn omgekomen tijdens de Armeense genocide. Van de 2,5 miljoen Armeniërs in het Ottomaanse Rijk ten tijde van de bloedbaden waren er in 1922 nog maar 388.000 over.

© Getty Images

Herdenking en ontkenning -

Tegenwoordig herdenkt het Armeense Genocide Memorial-complex op een heuvel boven Yerevan de bloedbaden. Turkije heeft intussen gestaag geweigerd te erkennen dat de gebeurtenissen van 1915-1916 een genocide vormen.

Bronnen: (Holocaust Encyclopedia) (The Genocide Education Project) (Britannica) (The New York Times) (Genocide Studies Program - Yale University) (Geschiedenis)

© Shutterstock